Fayda vermez pişmanlık!..

“Yıllardan beri içimde hiç küllenmeyen pişmanlık ateşi, beni her geçen gün yakıp kavuruyor...” Ben, varlıklı sayılacak bir ailenin kızıydım. Yirmi yaşıma geldiğimde, annem babam...

“Yıllardan beri içimde hiç küllenmeyen pişmanlık ateşi, beni her geçen gün yakıp kavuruyor...”

Ben, varlıklı sayılacak bir ailenin kızıydım. Yirmi yaşıma geldiğimde, annem babam yerine işlerimi kendime danışıyor, “zevkler ve renkler danışılmaz” diyerek, müstakbel eşimi kendim beğenmeye çalışıyordum.

Evleneceğim kimsede aradığım özelliklerin içinde mal mülk, tahsil, ahlâk, ikinci hatta üçüncü plândaydı. Yakışıklı olması yeter de artardı bile...

İşte böyle birini bulmuştum. Otelde çalışıyordu. Üstelik benimle ilgileniyor, her sözünü yaldızlı cümlelerle süslüyordu. İltifat dolu sözlerine ve mesajlarına kandım. Ailemin karşı çıkmasına rağmen, onunla evlendim.

Evlilik heyecanı çok kısa sürdü. Sonra kurallarımızın karakterlerimizin birbiriyle çarpışması, iki farklı düşüncedeki kimse olarak birbirimizden kopmaya başladık. İşte insan o zaman anlıyor, hakiki kimliğe o zaman bürünüyor.

YAZININ DEVAMI