“Eşkıyada merhamet yoktu!..”

"Bu gözü dönmüş haramiler; herkesin eşyasını, yükünü üstünü başını didik didik aradı...”   Erzurum'un Narman ilçesinde ninem, o ziyaretimde “sana bir sır vereceğim” diyerek seferberlik zamanında yaşadığını anlatmaya devam ediyordu... Tokat ile Erzincan arasında eşkıyanın nasıl bunları çevirdiğini söyledi. Nefes nefeseydim: -Aman Allah’ım! -Zalim bir çete; kafilemizi basmıştı. Herkes korkusundan birbirine sarıldı, tir tir titriyorduk! 
- Olacak şey mi? Kızıl Rus gitti, bu sefer de "yerli Ruslar" geldi desene!
- Aynen Ragıp’ım; yerli haramiler, eşkıyalar; ne sayarsan say! Kafilemiz ihtiyar, hasta, kadın ve çocuklardan ibaret. İşe yarayacak erkekler zaten cephede…
- Peki, Yusuf Dedem niçin asker değil?
- Onun da bütün kardeşleri askerdi. O okuduğundan dolayı, ailenin başında bulunsun istemişler. Bu gözü dönmüş haramiler; herkesin eşyasını, yükünü didik didik aradı, darmadağınık ettiler. İşe yarayacak bir şey bulamadılar. Zaten yoktu ki, bulsunlar! Dedeni ele aldılar: “Tez altınların, Mecidiyelerin yerini göster!” deyip dövmeye sövmeye hakaretler savurmaya başladılar. O ise yemin billah ediyor olmadığına! - Sen ne yaptın? 
- Ben zaten ölüp ölüp diriliyordum âdeta! Gittim, eşkıyalara yalvardım: “O hafız, hoca, onun bir şeyi yok” desem de nafile. “Biz şimdi onu konuşturmasını biliriz” deyip sakalından tutup sürükleye sürükleye bir çukura götürdüler… Dizlerimi döve döve ağlamaya başladım. Yandım, kavruldum! Artık ağlamaktan başka elimizden bir şey gelmiyordu. Bütün kafile ah u figan ediyordu ama eşkıyada zerre merhamet yoktu.