“Benim için ağlayan olmazdı ki!..”

 “Ölenler var mı bilemiyorum, tekerlekli sandalyede oturan bir yaşlı kadın gördüm...”     Öğretmenim, beni Başhekime teslim ettikten sonra ameliyatı bekledi mi, yoksa Tokat’a hemen geri döndü mü orasını hatırlamıyorum. Ama Ankara’da yine Tokat’taki gibi bir operasyon geçirdim. Yine aynı yerden… Göğüs ile gırtlak arasındaki bölgeden. Yine iki üç hafta kadar tedavim pansuman ve kontrol üzere devam etti… Bu bekleyiş süresinde tabii çocukluğun verdiği çeviklikle hastane koridorlarında ceylan gibi sekiyordum. Hemşiresi, hastabakıcısı hatta kimi doktorlar bile artık beni tanıyordu. Yetiştirme yurdundan geldiğim için de doğrusu benim bu serbest hareketimi kısıtlamaya yönelik herhangi bir engellemede bulunmuyorlardı… Yine böylesi günlerden birinde koğuşta geziyordum… Bir trafik kazası olmuş ve hastaneye acil yaralılar falan gelmişti. Ortalık ana baba günü olurdu böylesi durumlarda… Çok ağır yaralılar varmış. Ölenler var mı bilemiyorum… Derken tekerlekli sandalyede oturmakta olan bir yaşlı kadın gördüm… Kazazedelerden birinin annesiymiş… Yanına yaklaştım: -Geçmiş olsun teyze. -Sağ ol çocuğum. -Kaza geçiren yakınlarınızın durumu nasıl? Ben bu soruyu çocukça bir rahatlıkla sordum ama teyzenin gözlerinden damlalar dökülmeye başladı. Susuyordu… Konuşamıyordu… Oğlunun kaybettiğini söyleyemiyordu… “O öldü” diyemiyordu… İç çeke çeke ağladı… Ben de onun gözü yaşlı çeh...