“Arızanın sırası mı şimdi?..”

“Doğal güzelliğinden, verimli topraklarından bağ ve bahçelerinden anlatır dururdu...”   Marmara’nın incisi Yeşil Bursa’nın güzel ilçesi İnegöl’de Hükûmet Tabipliğinde 1981 yılı Haziran ayında göreve başlamıştım... İnegöl’ü bilmem anlatmaya gerek var mı? Bir tarafını Uludağ’a dayamış,  bir tarafı alabildiğine yemyeşil,  birçok meyve ve sebzenin yetiştiği, topraklarından bereket fışkıran ülkemizdeki birçok vilayetten daha büyük görülmeye değer, Allahın, her türlü güzelliği bahşettiği bir ilçe. Verimli ovaları, lezzetli köftesi, ülkemize marka olmuş mükemmel mobilyası, soğuk suları, çileği, Oylat Kaplıcası ve Uludağ’a sırtını dayayan boyluca ormanlarla kaplı muhteşem coğrafyası olan bir doğa harikası. İnegöl’ün güzelliklerini anlatmak sayfalara sığmaz, ancak şimdilik bu kadar yeterli diyerek hatırama geçmek istiyorum... İnegöl’de yeni göreve başladığımda eski görev yerinden ev eşyalarımı taşıyamamıştım, abimlerde kalıyordum. Mevsim yaz ve aynı zamanda ramazan ayındaydık... Bir tatil günüydü. Ben ve abim ikimiz de o gün evde dinleniyorduk. Uludağ’ın eteğindeki güzel köylerden birinden bir komşumuz vardı, devamlı köyünden bahseder, köyünü öve öve bitiremezdi. Bir taraftan da bizi köyüne davet eder bir akşam iftar edebileceğimizi söylerdi. O gün yine kapıda karşılaştık. Bizi ısrarla köyüne iftara davet etti. Ben kararsız kalınca abime ısrar etmeye başladı. Abim de önce kararsız kalsa da bu ısrar karşısında onu kırmak istemedi. Teklifini kabul ettik. Zaten hanımlar evde olmadığı için ikimiz de yalnız kalıyorduk. İkimiz de biraz "taş fırın erkeği" ayaklarına yemek hazırlamayı filan beceremiyorduk. Teklifini kabul edince komşum da sevindi. Hazırlık yaptık ve benim esk...