“Aklım almıyor bu anlattıklarını...”

Millet fakirlikten, açlıktan çaresizlikten inliyordu. Ot-kök yiyorduk ölmemek için...” İhtiyar ninem yıllardır içinde sakladığı sırrını anlatmaya başlamıştı. Heyecanla...

Millet fakirlikten, açlıktan çaresizlikten inliyordu. Ot-kök yiyorduk ölmemek için...”

İhtiyar ninem yıllardır içinde sakladığı sırrını anlatmaya başlamıştı. Heyecanla sözünün devamını dinliyordum:

“Yazı-kaderde varmış, biz Yusuf Deden ile evlendik.
- Dedem; demek ki kaçırılacak biri değilmiş!
- Öyledir! Herkes sever, sayardı. Takva ehli, fehimli (anlayışlı) biriydi. Evliliğimiz ilk senesinde; Rusların Erzurum ve kazalarından çekildiğini, isteyen ailelerin köylerine geri dönebileceklerini duyduk.

- Bu habere ne kadar sevinmişsinizdir, kim bilir ninem?
- Sevindik sevinmesine de… Ailemiz karar vermede zorlandı… Deden tarafı gitmekten yanaydı, babam ve kardeşlerim bir daha o acıları, sıkıntıları yaşamak istemiyordu.

YAZININ DEVAMI