Vatanımızın kıymetini bilelim

  “Bugün bir vatana sahip isek atalarımızın fedakârlıkları sonucu olduğunu unutmayalım...”

  Ahıskalı Türklerin 1944’teki sürgünde yaşadıkları yürek dağlar… Kazakistan’a giden sürgün treninin vagon kapıları Çimkent ili Karasu İstasyonu'nda açılmaya başlamıştır. Askerler gelen emirle herkesi vagondan apar topar aşağıya indirmeye başlar. Evlerinden bazı ev eşyalarını getirebilenler ve getiremeyenler grup grup toplanmışlardır. İstasyonda kendilerini almaya gelecek olan öküz ve at arabalarını beklemeye başladılar. Mevsim kıştır ve hava oldukça soğuktur. Beklenen arabalar ertesi sabah ancak gelebilmiştir. Aileler çeşitli yerlere yerleştirilmek üzere arabalara bindirilirler. Diğer Ahıskalı Aileler gibi Bahadır Metan ve ailesi de halkı Müslüman olan bir yere yerleştirilmiştir. Yaşlılar ezan okuyup namaz kılarak bundan sonra aradıkları huzuru bulmak amacıyla Allah’a dua ederken yerli halk gelen bu insanları misafir kabul eder ve ilgiyle yaklaşır. Acı günlerin hatırası elbette hafızalardan kolay silinmeyecektir. Ancak yine de Ahıskalılar vatanları olmadan hayatlarını gurbette şükran duyguları içerisinde devam ettirmeyi öğreneceklerdir. Bahadır Metan yaşadığı hayat tecrübelerini ve vatan hasreti ile dolu duygularını geniş halk kitlelerine aktarmak amacıyla devlet yönetiminde görev alır. 1970-1980 yılları arasında Özbekistan'ın Akkorgan Rayonunda Milletvekilliği ve aynı zamanda Belediye Başkan Yardımcılığı yapar. Hiç bitmeyen vatan özlemiyle Ahıska’ya 70 km uzaklıktaki Haşur Rayonuna ailecek göç eder. 1992 yılında Türkiye’ye birkaç defa turist olarak gidip gelir. Türkiye’de akrabalarını arayıp çoğu ile buluşup kaynaşır. 1997 yılında da Türkiye’ye ailesi ile birlikte kalıcı olar...