İstanbul’un kimsesizleri

  “Koskoca İstanbul’da kim bilir kaç kişiydi bu tür birbirinden habersiz ve çaresizler…”

  Hasta ziyareti için hastaneye nasıl gideceğimi unutmuş eline aldığı iki halk ekmekle boynu bükük evine dönen yaşlı amcayla ilgili kendimce dertlenmeye devam ediyordum: Bu amca köyde olsaydı koyunu keçisi olduğu için ete mi hasret kalırdı? Ah kim bilir hangi sebep onu buralara attı? O koskoca gövdesi yaşlılıktan değil sanki dertten kamburlaşmış, elindeki poşetin içinde bulunan iki halk ekmeğinin ağırlığıyla başı aşağıya düşmüş hâldeydi… O yolun öte yakasından sessiz sedasız ağır adımlarla yürüyüp giderken, zübde-i âlem denilen bir insanın bu garibanlığa düşmesine kahroldum… Koskoca İstanbul’da kim bilir kaç kişiydi bu tür birbirinden habersiz ve çaresizler… O ışıl ışıl yanan metro istasyonlarından şimdi bu, hayattan muhacir eşyadan öksüz insana geldiğimde duygularım allak bullak oldu… "Yara sızlar yara sızlar/Ok değmiş yara sızlar./Yaralının hâlinden,/Ne bilsin yarasızlar…" Derken halk otobüsümüz gelmişti. Bindim otobüse… Baktım otobüste demir tutamaçlara monte edilmiş hâlde telefon bilgisayar vb. şarj edecek aparat var. Teknolojideki imkânlar bir yanda, insanların hâli bir yanda… Otobüs ilk defa gördüğüm yerlerden geçerek alıp götürdü bizi… Abdi İpekçi Caddesi'ne çıktığında bir kere daha düşündüm ki İstanbul bambaşka bir şehir… Bir insanın ömrü yetmez İstanbul’u tanımaya… Otobüs çok sürmedi tekrar yan yoldan içeri girdi. Hemen yol ağzında da bir kadın ve çocuğunu indirirken onlara dedi ki: “Eğer Fizik Tedaviye gidecekseniz aşağıda… Hastaneye gidecekseniz yukarıda...”...