"Bu çocuk daha çok küçük!"

“’Peki o zaman bu ufaklığı sevdim ancak bir şartla okula alabilirim, çok çalışkan olması lazım...”

Uçurtma şenliğinin sevincini yanımda babamın olmayacak oluşu gölgeliyordu. Ama canım dedem bendeki bu üzüntüyü anlamış ve demişti ki:
“Beni yanında görmek istemez misin?”
“Bizimle gelir misin dede?”
“Elbette...”
Hafta sonunda dedemle şenliğe katıldık. Nasıl sevindim kelimelerle anlatamam. Aradan yıllar geçtiği hâlde o sevinci hâlâ yaşıyorum. Dedesiyle gelen tek kişi bendim ama bu hiç umurumda değildi.
Hatta o gün uçurtma şenliğinde bütün çocuklar benim yanıma gelmişti. Aslında onlar dedemin yanına geliyorlardı. Çocukların, uçurtmayı tutan dedemi görünce, gözlerini kocaman kocaman açıp dedeme baktıklarını gördükçe gülmekten ölmüştüm. İşte böylece herkese kanıtlanmış oldu ki, benim çoğu kişinin babasından daha babacan bir dedem vardı.