“Onu deliler gibi sevdim...”

“Ailelerimiz samimi olmuştu ama biz çocuklar olarak henüz bu samimiyetin dışındaydık.”


Her şey yeni bir evimize taşınmamızla başladı. Liseye gitmenin heyecanı genç kız olmamın heyecanıyla at başı gidiyordu. Buna rağmen içine kapanık pısırık; oldukça duygusal ve sakin bir kız idim.
Okulda bir iki kız arkadaşımın dışında arkadaş çevrem de yoktu. Ailemin ekonomik durumu çevremize göre iyi sayılırdı. Allaha şükür rahat bir hayat sürdürüyor ve mutlu oluyordum…
Yeni taşındığımız sokakta onu gördüğümde içimden bir şeyin koptuğunu hissettim. Lisede okuyan bir kız olarak bir anda yüreğimin alevlendiğini, kabına sığamaz olduğunu evde annemle babamla ve kardeşlerimle geçen mutluluk anlarımın sıradanlaştığını hissettim.
Kendime bile yalan söylesem de aslında sokağa çıkmak, oralarda dolaşmak gibi duyguların içinden çıkamıyordum.
Hepsi onu bir daha görebilmek içindi… Her bir görüşümde bir daha görmek… Derken bütün benliğimle onun hayal dünyalarımın kahramanı olmasına izin verdim…
Ve ne enteresandır ki onun hareketlerini uzaktan ve kendimce kimselere belli etmeden takip etmekten kendimi alamıyordum.
İlk önceleri bunu her genç kız gibi karşı cinse olan bir merak olarak değerlendiriyordum. Lise son sınıfta artık ailem de çevreyle tanışmış, uzak yakın komşularla birbirlerine gider gelir olmuştuk.
Ben bu ortamda kendimi konuya iyice kaptırmıştım. Her geçen gün içimde daha hoş kıpırdanmalar oluyor ve kendi kendime ona deliler gibi bağlanıyordum.
Ailelerimiz samimi olmuştu ama biz çocuklar olarak henüz bu samimiyetin dışındaydık... Merdivende, yolda filan rastladığımızda soğuk ve mesafeli bir “merhaba” diyor geçiyorduk. Ama artık bu selam ve merhabalar bana yetmemeye başladı.