Sabırla çok şeyleri aştık...

“Gelin olduğumda kaynanaya hizmet, kaynana olduğumda da geline hizmet etmek varmış kaderimde...”


Hafta sonları oğlumla birlikte annesine gidiyor, onun ihtiyaçlarını temin ediyordu. Doğum yapacağı özel hastaneye kontrollere gidiyorlardı. Bazen nefis ve şeytan beni sıkıştırıyordu: “Yetim” dedin “garip" dedin "bak sizi nasıl kullanıyorlar” diye vesveseye kapılıyordum. Çok şükür ki kazasız belasız sezaryenle de olsa doğum gerçekleşti... Dünya tatlısı, masum güzel bir kız torunum gözlerini açtı. Çok mutlu olmuştuk. Kızımla ben etraflarında pervane olmuştuk. Bizim coşkulu sevincimize rağmen gelin hanım kendi çocuğuna buz gibi soğuktu. Doktorların ısrarına ve bizim yalvarmalarımıza rağmen çocuğu sevgiyle bağrına basıp emzirmek istemiyordu...

Taburcu olup kendi evlerine gittik. Ramazan-ı şerife 20 gün kalmıştı. Beyim ve küçük oğlum evde yalnız kalmışlardı. Durumun vahametini gördükleri için çocukla ilgilenmemi onları düşünmememi söylediler.
Oğlum ve torunum için gece gündüz çırpınıyor ama hâlimden hiç şikâyet etmiyordum. Elhamdülillah Allahü teâlâ yaşıma rağmen bana güç kuvvet ve sıhhat vermişti.