“Artık yeter!” diye bağırdım

“Doğum zamanı haber verirsiniz gelip çocuğumuza sahip çıkarız!” diye karşılık verdim.

Oğlumun kayınvalidesi tedavi süreci bittiği için hastaneye filan gidilmiyordu. Oğlum işten eve geldiğinde kokudan içeri giremiyor, evde yiyecek yemek vs. zaten bulamıyordu. Buna rağmen yine de kendini değil kendine emanet edilen karısını ve çocuğunun sağlığını düşünerek anneye bir bakıcı tutmayı, karısının da son ayını bizim evde tamamlamasını teklif etmiş. Karısı bunu kabul ediyor ama anne ortalığı ayağa kaldırıyor:

“Hayır hayır! Ben torunuma beşik aldım. Bu hasta hâlimde kızımdan başka kimsem yok. Ben ölünceye kadar burada kalacak!”
Ağzından köpükler saçarak bağırıyor. İşte tam bu sırada oğlum çaresizlik içinde çırpınarak bana durumu bildirdi. Kalkıp kadına gittim.
“Bizim eve yakın bir ev tutalım, orada kalırsınız. Bizim size çok yardımımız dokunur. Senin evin beşinci katta, asansör yok. Seni doktora götürürken bu çocuk çok zorlanıyor. Bak kardeşim bu evlat hastalanır sana faydası da olmaz. Allahtan kork” dediğimde kadın nefretle yüzüme bakıp;

“Hayır! Katiyen ben evimden çıkmam. Kızım bana bakmak mecburiyetinde. Kocası da ona bakmakla mükellef, doğumu yakın. Siz yardım edecekseniz buraya gelip edin” diye haykırdı.
Artık bende sabır ve merhamet kalmamıştı: