Aradığımız gelini bulamıyorduk...

Çoğunluğuna oğlum “olmaz” diyordu. Bazıları da oğlumun yaşını büyük buluyorlardı...


Her anne gibi ben de evlatlarımın mürüvvetini görmek, torunlarımı sevmek arzusuyla doluydum. Biliyorum her şey geçici ve birer imtihan. İsteklerim nefsani olmakla beraber “Neslimizden güzel dinimize hizmet edecek, arkamızdan hayır dua gönderecek evlatlar yetişsin” diye de çokça dualar ediyorum.

Oğlum otuz yaşına gelmesine, arkadaşlarının çoğunluğu evlenip çoluk çocuğa kavuşmasına rağmen biz hâlâ aradığımız gelini bulamamıştık.
Çevremizdeki herkes seferber olmuş efendiliğini, kişiliğini, dürüstlüğünü merhametini takdir ettikleri can pareme uygun bir kız arıyorlardı.
Çoğunluğuna oğlum “olmaz” diyordu. Bazıları da oğlumun yaşını büyük buluyordu. Zaman akıp giderken ben ümidimi kesmeye başlamıştım. 35 yaşını tamamlamıştı. Yakışıklı, sağlıklıydı ama yirmi beşli kızlar “olmaz” diyordu. 30-35’li kızlara da biz sıcak bakmıyorduk.

Takdir-i ilahi ki, 26 yaşında, hasta annesinden başka kimsesi olmayan mazlum görünüşlü akça pakça bir kızcağız çıktı karşımıza. Bu ana-kıza garip bir merhamet duymuş, kimsesiz bu mazlumları sahiplenmeye karar vermiştik. İçinde oturdukları kendilerine ait bir evleri vardı. Aslında bu insanlara bir iç güveyisi gerekliydi.