Başkasının mülküne zarar verme!

“Mahmut Amca küçük ve inat çobanın yanına varıp öfkeyle karışık iki tokat sallar suratına…”

Yaylanın renk renk, desen desen yeşilliklere ve kokulara büründüğü bir ilkbahar günü… Köyümüzde herkes bağına bahçesine, çiftine çubuğuna gidiyor, hayvanlarını otlatanlar çobanlığa yaylaya çıkıyor... Meleşen kuzular baharın gelişini müjdeliyor…
Köyde herkesin çocuklarına öğüdü aynı: “Kimsenin malına mülküne zarar vermeden otlat hayvanları...”
Salim de çocuğuna aynı öğüdü vermiştir ama çocuk bu, iyiyi kötüyü, öğüdü nasihati unutur çoğunlukla…
Anasının babasının sözleri bir kulağından girip öbür kulağından çıkan bu afacan, hareketliliğin verdiği yaramazlıkla sanki inat edercesine koyunlarını elin mülküne sürer, uzaklara yaylaya gitmek yerine…
Bu tarla köyümüzden Mahmut Amcanın arazisidir. Mahmut Amca ciddi adam… Biraz da gaddar…
Koyunları tarlasında görünce uzaktan bağırır çocuğa:
-Heeey! Utanmıyor musun elin mülküne zarar vermeye! Çıkart çabuk oradan koyunlarını!
Komşunun çocuğu hiç oralı olmaz… Hatta “sen misin öyle bağıran?” koyunları çıkartmadığı gibi bir de babası yaşındaki bu adamla dalga geçer…
Bunun üzerine Mahmut Amca küçük ve inat çobanın yanına varıp öfkeyle karışık iki tokat sallar suratına… Sonra da haykırır:
-Defol git şimdi buradan! Bir daha böyle yaptığını görürsem bacaklarını kırarım senin, terbiyesiz!
Tokadı yiyen çocuk, iki gözü iki çeşme koşar eve… Kendi yaptığından hiç bahsetmeden, üstelik birin yanına bin katarak, yalancıktan da ağlayıp şikâyet eder annesine… Annesi, bu yapılanları duyar da durur mu? Yavrusunun gözünün yaşını silerken bir yandan da söylenir: