Hasta yatağında bile gizlemiş!..

Parayı bizden dolandırıp, kendine bir kere bile gelip bakmayan evlatlarına miras bırakıp gitmiş...”

Eşimin bana söylediği bahaneleri inandırıcı bulmadım. Eşim öyle telefonla filan dolandırılacak biri değildi. Bu işte başka bir şey vardı ama ne? Öte yandan ufak bir emekli maaşı ile ödememiz imkânsız bir borç vardı karşımda. Kenarda paramız yok ki ödeyip kurtulalım.
Son çare aklımıza, kaynanamızdan kalacak evin hissesini satmak geldi. Meğer görümcem eşime, “Ev hissesini bana vermezsen o 18 bin 500 liralık kredi kartı borcunu ödemem” demiş.
Hemen fotoğraf çektirip tapuya gidip 50 bin lira değerindeki hisseyi, üzerine almış. Bu durumu da ailecek benden saklamışlar…
Ben de o dönem sanıyorum ki “ev hissesini satınca 18 bin 500 lirayı ödeyeceğiz!..” Ancak işler böyle değilmiş. Görümcem hasta yatağında bile benden gizlemiş. Parayı bizden dolandırıp, kendine bir kere bile gelip bakmayan evlatlarına miras bırakıp gitmiş...
Tamam o dolandırdı ama en çok kafamı kurcalayan soru şu: “Eşim bu çektiği paraları niçin çekti? Bu paralarla ne yaptı?”
Onu bir türlü öğrenemedim. Hâlâ da öğrenemedim. Psikolojim çok bozuldu. Şu an tedavi görüyorum. Bakalım nereye kadar? En güvendiğim insandan, eşimden darbe yedim ve bu olay beni mahvetti. Eşimin ailesi bu zor durumumuzla hiç ilgilenmedi. Bir “geçmiş olsun” telefonu bile açmadılar.
Olan değil olmayan paramızı kimler yedi bilmiyorum. Eşimi 42 senedir tanıyamamışım. Sanırdım ki benim kocam dünyanın en iyi insanı. Hiç de öyle değilmiş… Kendisine boşuna değer vermişim. Ufak bir emekli maaşından başka hiçbir malı mülkü olmayan kocamı, ablası bile düşünmemiş kime ne diyeyim artık?!.
Bunları yazarken ellerim titriyor. Şu an boyumuzu aşan bir borç içindeyiz. Kendi kardeşlerimin ve damadımın desteği ile ayakta duruyoruz. Bakalım nereye kadar?