Benden sonra çocuklarım...

“Benden sonra da inşallah çocuklarım bu birlikteliği devam ettirecek alışkanlığı kazandılar...”

Çocukluğumda başlayan Türkiye Çocuk ve Türkiye gazetesi okuyuculuğum bir dostluğa dönüştü. Üniversite bitirip mesleğe atıldığımda da yine gazetemle birlikteydim. Öğretmen oldum; evlendim. Türkiye yayınlarıyla bağım hemen hiç kopmadı.
Yıllar geçti 2 çocuğum oldu. Ben nasıl Türkiye yayınlarıyla büyüdüysem; düşüncelerim, yaşantım, sahip olduğum kimlik ve karakterim Türkiye yayınlarıyla şekillendi, yoğruldu ise çocuklarım da aynı şekilde büyüsünler istiyordum ve nitekim öyle de oldu, oluyor...
Şimdi gençliğimde yaşadığım durumu, harçlığımla gazete alma olayını, aynen oğlumda görüyorum. Oğlum, her gün kendi harçlığı ile kendi iradesi ile gider ve gazetesini alır, okur... Sırf onda böyle bir alışkanlık gelişsin diye bir süre bayiden gazete aldım. Çünkü istiyorum ki, aynı benim gibi çocuğum da kendi iradesi ve harçlığıyla gidip gazetesini alsın ve okusun. Gazete dağıtıcısı arkadaş sağ olsun getirip her gün kapıya bırakıyor şimdi yeniden. Abone olmanın ayrı bir güzelliği ve keyfi var.
Benim istediğim bu ayrıcalıkla birlikte kendi iradesiyle kendi emeği ile ve kendi harçlığı ile de gidip gazete alması. Tabii ben de onu harçlıksız bırakmıyorum... Kendi gençliğim döneminden kalma gazete ve dergimizin verdiği kitapları, o yıllara ait evliya ve kahramanları anlatan kasetleri de zaman zaman ailece birlikte izliyor, dinliyoruz...
Bugün geriye doğru baktığımda Türkiye yayınlarıyla birlikteliğim yaklaşık 30 yıl olmuş..