Burası o Erdoğan’ın da ülkesiydi…

Hiç yapmadığım bir şeyi yapacağım.

Yazı yerine bir “haber”i aynen bu köşeye koyacağım.

Bu bir “haber”den öte çünkü. “Sıvasız haneler” dediğimin daha ötesi.

Çocuk ölümleri de hep öyle ama bu da sınır ötesi.

Bir adam size ülkenizi anlatıyor.

Bir adam bize kendi ölümünü anlatıyor.

“Ölü bir adam” onu kimin vurduğu üstünde bile durmuyor; kurşun nereden gelirse gelsin, bir hurdaya tutunarak, günde 10 liraya koşturarak tutunduğu hayata ihanet çünkü.

Vuran ve vurabilecek olan her kimse, işte vurduğunuz insan odur, öldürdüğünüz hayat budur.

Efendiler, siz de… Ne kadar gurur duysanız yeridir!

***

Köşeyi Hürriyet’ten İdris Emen’in Cizre mahreçli haberine bırakıyorum.

Mehmet Erdoğan’ı saygıyla anarak!

***

Şırnak’ın Beytüşşebap ilçesi Kırkağaç köyünden Mehmet Erdoğan 74 yaşındaydı.

1994’te köylerine top mermisi düşünce ailesini yanına alarak Cizre’nin Cudi mahallesine yerleşti.

7 çocuk sahibi Erdoğan, ailesini geçindirmek için seyyar satıcılık ve benzeri işlerde çalıştı.

Kuran’ı iyi bilen Erdoğan bir dönem hafızlık da yaptığı için mahallede “Seyit Mehmet” olarak biliniyordu.

Yaşı ilerlediğinde inşaat ve çöplerden topladığı hurdalarla geçimini sağlamaya başladı.

Cizre’de sokağa çıkma yasağı sürerken, 11 Eylül akşamı, kardeşinin anlatımına göre, “Ben yaşlıyım. Bana kimse bir şey yapmaz” diyerek ekmek almak için evden ayrıldı.

Marketin içindeki fırından pide ekmeklerini alan Erdoğan, eve dönerken Nergiz sokağın başında kafasına isabet eden bir kurşunla hayatını kaybetti.

Çatışmalardan dolayı cenazesi sabaha kadar olay yerinde kaldı.

Hurdacı Nesim Esen, Mehmet Erdoğan’ın topladığı hurdaları kendisine getirdiğini anlattı:

“Mehmet amca 5 yıldır bize hurda getirirdi. Günlük kazancı 5 ila 10 lira arasındaydı. Ölmeden 3 gün önce buraya geldi. Getirdikleri 6 lira tuttu. Bozuk para olmadığı için parasını veremedim. Parası hala bende duruyor. Tehlikeli olduğu için kendisine sokağa çıkmamasını ve hurda toplamamasını söyledim.