Yeni Türkiye’de “İşçisin sen işçi kal” da hayal oldu!..

1970’lerin ortalığı sallayan şarkılarından biriydi…
Cem Karaca’nın o gür, o kendine özgü sesiyle söylediği “işçisin sen işçi kal” sözleri aklımıza “mıh” gibi çakılmıştı… 70’ler aynı zamanda işçinin sesinin de gür çıktığı, sarı sendikaların yanında işçinin hakkını dişiyle tırnağıyla koruyan gerçek sendikaların da sahne aldığı yıllardı… Yüzbinlerle ölçülen işçi mitingleri, hak gaspında bulunan patronları titreten grevlerin yapıldığı, hakların söke söke alındığı zamanlardı!..
Çocuk aklımızla “İşçi” denildiğinde tulum giymiş, elinde İngiliz anahtarı, kocaman bıyıklı, devasa bir insan profili hayal ederdik… İnşaatlarda, pamuk ya da çeltikte, tamirhanelerde, tekstil atölyelerinde çalışanlara işçi denildiğini bilmezdik… İşçi dediğin kocaman fabrikalarda çalışır, zamanı ve yeri geldiğinde birleşir, hakkını arar, meydanları doldurur, halay çekerdi!..
12 Eylül darbesinin üzerinden silindir gibi geçtiği kesimlerin arasında işçiler en ön saftaydı… Artık ne sendika vardı, ne birlik vardı ne de hak arama!.. Yıllar içinde işçiye, işçi olduğu bile unutturuldu… Özel sektörde neredeyse sendikalı işçi bile kalmadı… Gerçek sendikalar ya kapatıldı ya da etkisizleştirildi… Kamu işçileri ise bölündü, parçalandı, iyice yalnızlaştı…
-Patronların, sendika kılığına girmiş sırtlanların, hükümetlerin elinde heder oldu!..

Öldüğünde, işten çıkarıldığında haber olanlar!.. İşin daha acıklı tarafı, işçi de işçi olduğunu unuttu…
Daha doğrusu unutturuldu!.. Tüm mücadelesinin “alacağı ücret” olduğu algısı iyice beynine yerleştirildi… Ona da zaten büyüklerimiz karar veriyordu!.. İyi yaşamak, insanca yaşamak, çoluk çocuk bir yemeğe, bir sinemaya gitmek, izin zamanında tatil yapmak, kıdem tazminatı ile rahat bir emeklilik gibi en temel hakları dahi giderek yok olan bir hayal halini aldı!..
O da tüm olanları...