Özrü kabahatinden büyük

“Özür dilerim, yanlış yapmışım..”
Ne kadar kolay değil mi?!.. Aynı zamanda etkileyici!.
Bizim toplumda özür müessesesi pek çalışmaz. Özür dilemek genellikle, “küçük düşmek”, “gururunu ayaklar altına almak” ile eşdeğer tutulur.
Açın bakın; adliye arşivleri “cinayeti, özür dilemeye yeğ tutan” binlerce örnekle doludur. Özür dileyemediği için boşanan eşleri, sevgilileri, yakın akrabaları saymıyorum bile. Sırf bu nedenle yıllar süren kan davalarında yok olan aileleri, yitirilen canları da hesaba katmıyorum!.
Böylesine “özür dileme özürlü” bir toplumda, hele namı cihana yaygın bir zatın, titreyen bir sesle milyonlara seslenerek özür dilemesi tabii ki yankı bulur.
-Ancak, özür dilemenin de bir haysiyeti vardır!..
Yediğiniz herzeler boyunuzu çoktan aşmışsa, geniş yığınları göz göre göre aldatmışsanız, insanların malına, canına, düşüncelerine tecavüz etmişseniz geçmiş olsun!.. Artık sesiniz titrese de, göz yaşlarına boğulsanız da, yalvar yakar olsanız da özür dilemenizin hiç bir kıymet-i harbiyesi yoktur!.. Üstelik bu toplum böyle “pişkin tipler” için  bir özdeyiş bile üretmiştir:
-Özrü kabahatinden büyük!..
Abdullah Öcalan da Özür dilemişti!.
Hem de daha mahkemenin başladığı ilk dakikada, hem de şehit ailelerinden. Gayet net, gayet anlaşılır bir Türkçeyle, “acınızı paylaşıyorum, özür diliyorum” demişti. Yankısı ne oldu ?.
-Hiç!..
On binlerce insanın ölümünden sorumlu, ülkeyi parçalamak isteyen güçlerin maşası teröristin “özür dilemesi” halkın merhamet duygusunu değil, öfkesini körükledi. Teröre hedef olan insanlar “kendileriyle alay edildiği” duygusuna kapıldılar.
-Demek ki; özür her zaman işe yaramıyor!..
Fetullah Gülen hocaefendi hazretleri de önceki gün televizyon ekranlarından halkın gözünün i...