Namus borcumuzu ödemenin tam zamanıdır!..

Tam 46 yıl oldu…
Yarım yüzyıl olmasına yalnızca dört yıl kaldı… Ama üç yiğit hala 20’li yaşların başında!.. 12 Mart darbecilerinin Türkiye’yi teslim aldığı, gencecik çocukları sokak ortalarında, dağ başlarında acımasızca avladığı, “Kara gözlüklü” generallerin büyük bir iştahla avlanmalarını istedikleri çocukların listelerini radyolarda ilan ettirdiği, TBMM’de saçı başı ağarmış koca koca adamların hiç utanıp sıkılmadan “üç bizden, üç sizden” haykırışlarıyla ölüm dansı yaptığı günler içinde darağacına çıkarıldılar…
-Deniz Gezmiş, Yusuf Aslan, Hüseyin İnan…
Ülkenin ABD emperyalizmine bir kez daha peşkeş çekilmesinin ödülü olarak ilahlara kurban edildiler… Mahir Çayanlar, Cihan Alptekinler, İbrahim Kaypakkayalar, buraya adını sığdıramayacağım yüzlerce, binlerce genç yalnızca 8-9 yıl sonra 12 Eylül Karşıdevrimi tuzağına yuvarlanacak olan Türkiye’nin ufkunun iyice karartılması için Kızılderelerde, Nurhaklarda, işkencehanelerde ölüme yatırıldılar!..
Ülkenin en saygın bilim insanları, gazetecileri, sendika liderleri, aydınları normal şartlarda kahkahalarla gülünecek gerekçelerle işkencelerden geçirilip zindanlara atıldılar, suikastlarla ortadan kaldırıldılar… Ülkenin bir avuç efendiye teslim edilmesine karşı çıkabilecek hiç kimse kalmamasına özen gösterdiler…
-12 Mart 1971, büyük felaketin başlangıcı, 6 Mayıs 1972 ise büyük temizliğin miladıydı!..
Ancak bu isimleri insan yüreğinden temizleyemediler!.. Hepsi bir kahramanlık abidesi, bir özgürlük ve bağımsızlık meşalesi olarak yüreklere, beyinlere çakıldılar…
Bu melanetin yaratıcıları, Memduh Tağmaçlar, Faik Türünler, Tevfik Türüngler, Ali Erverdiler, Baki Tuğlar, milletvekili oldular, içlerinden biri cumhurbaşkanlığına aday dahi gösterildi… Zamanın en kudretli devletlüleri oldular, ancak cisimleri gibi, isimleri de silindi gitti...