Çanlar kimin için çalıyor?..

Pulitzer ve Nobel ödüllü yazar Ernest Hemingway’in İspanya iç savaşı üzerine yazdığı görkemli romanın adı bugünkü yazı başlığım…
Aynı zamanda ülkenin gündemini hem de dibine kadar anlatan, özetleyen bir başlık!.. Bu güzelim ve kahredici ülkede çanlar hep birileri için çaldı… Hayali, ancak kulaklarımızı sağır edecek kadar güçlü çan seslerini her duyuşumuzda birilerinin ya hapishanelere, ya işkencehanelere tıkıldığını, daha ötesindeyse toprağa düştüğünü, suikasta uğradığını anlardık acı içinde!..
Çanlar 6-7 Eylül 1955’te çaldığında örneğin, İktidar uşağı İstanbul Ekspres gazetesinin, tam da Londra’da Kıbrıs görüşmeleri sürerken, “Atamızın Selanik’teki evi Yunan tarafından bombalandı” yalanıyla sokağa dökülen önceden hazırlanmış kalabalıklar, başta Rumlar olmak üzere azınlıklara ait 5 bini aşkın yeri tahrip edip yağmaladı. 11 kişi ise yaşamını yitirdi!.. Cumhurbaşkanı Celal Bayar, İçişleri Bakanı Namık Gedik’e çığırından çıkan olaylarla ilgili olarak şöyle demişti:
-Galiba dozu kaçırdık!..
Çanlar epeyce çaldı takip eden yıllarda… Örneğin 1957’de, seçim sonuçlarını gören iktidar yolun sonuna yaklaşmakta olduğunu anlayınca giderek sertleşti… 1959’da Vatan Cephesi’ni oluşturan iktidar, her Tanrı’nın günü radyodan Demokrat Parti’ye katılanları ilan ediyor, CHP akıl almaz suçlamalarla hedef gösteriliyordu. 1960 Nisan’ın da Menderes’in “Adliye işleyemez hale gelmiştir” sözleri üzerine kurulan 15 kişilik, tüm üyeleri DP milletvekillerinden oluşan Tahkikat Komisyonu ise inanılmaz yetkilerle muhalefeti ve basını yargılayacaktı. Asıl hedef tabii ki ana muhalefet partisiydi:
-Amaç CHP’nin kapatılmasıydı!..