Ey Dumlupınar’da şehit düşmüş analar, babalar, 8 yaşındaki çocuklar!..

Cenaze aracı yok!..
O nedenle bir ölüm halinde vefat edeni tanıyan tanımayan, ilçedeki herkes, hemen camiye koşuyor. Çünkü cenaze namazının ardından tabut, tıpkı köylerde olduğu gibi, mezarlığa kadar omuzlarda taşınıyor.
Aslında doğru dürüst, çevre düzenlemesi yapılmış, duvarlarla çevrilmiş bir mezarlıkları da yok!
Yoklar listesi bunlarla sınırlı değil!..
Örneğin konaklama yapılacak bir yer, tuvaletli lokanta ve düğün salonu da yok!..

* * *

Sanırım tahmin ettiniz.
Muhteşem 30 Ağustos Zaferi’nin, dolayısıyla Atatürk’ün unutturulması amacıyla en zorunlu yatırımların bile ihmal edilerek, yalnızlaştırılan “yoklar diyarı” Dumlupınar İlçemizden söz ediyorum.
Çalışanlarına maaş veremediği için kendi hakkını almayıp, birkaç hafta sonraya erteleyen çaresizliğe mahkum Belediye Başkanı Niyazi Tezcan’ın Dumlupınar’ından…
Her karış toprağı şehit kanıyla sulanmış Dumlupınar’dan…