Faizler konusundaki ham hayaller ve gerçekler!

Yaklaşık dört yılı aşkın süredir, türdeş masallar ile ve sorunların ağırlaşması pahasına günün kurtarılmaya çalışıldığına tanık oluyoruz. Türk Lirası değer kaybettikçe beklentiler olumsuzlaşıyor; finansal piyasalar ise bu olumsuzluğun aşılabilmesi için, para otoritesini gerekeni yapmaya davet ediyor ve faizlerin gerekli oranda yükseltilmesi gerektiğini savunuyor.

Fakat küresel koşullardaki bozulma nedeniyle evdeki hesaplar çarşıya uymuyor ve çıkar çatışmaları daha ön plana çıkıyor! Dalgalı bir şekilde döviz kurları ve faizler yükselmeye devam ediyor, beklentilerin bu duruma paralel olarak bozulmasının önüne geçilemiyor! Kırılganlık algısı güçleniyor ve güvensizliğin etki alanı genişlemeyi sürdürüyor.

Girişte özetlemeye çalıştığımız kısır döngü para otoritemizi de etkisizleştiriyor, fiyat istikrarını koruma hedefinde başarılı olabilmesini engelliyor. Küresel koşullardaki istikrarlı bozulma ve dış kaynak bağımlılığı, bu olumsuz sonuç üzerinde belirleyici oluyor. Siyasi İradenin, Maliye politikasını olabildiğince gevşeterek mevcut yaşam standardını korumaya yoğunlaşması ise orta vadede olumsuz eğilimleri güçlendirmekten başka bir işe yaramıyor. Ekonomik ihtiyaçlar ile finansal olanlar arasındaki çelişki, sorunlar ağırlaştıkça derinleşiyor; tepkisel tavırlar gidişatı etkilemiyor. Çoğunluğun bu durumun farkında olmadığını uman finansal piyasalar, temcit pilavı gibi artık işe yaramayan ezberlerini tekrarlamaktan vazgeçemiyor!

Eğer durum yukarıda aktardığımız gibi olmasa idi, son dört yıl geneline yayılan eğilimlerin çok daha farklı olması gerekirdi. Yükseltilen faizlere rağmen döviz kurları yükselmeye devam etmezdi! Mali sistemdeki döviz hesapları ve banka dışı kesimin net döviz borcu artmazdı! Fiyat istikrarının korunamadığı anlamına gelen, enflasyon hedefinden yukarı yönlü sapmalar daha tehlikeli hale gelmezdi! Tüm bu gelişmelere rağmen cari açık ve dış finansman ihtiyacı büyümezdi!

“Makro sorunlara mikro çözüm çabası işe yaramayabilir”