İstikamet çizen bir devlet: Yeni Türkiye'nin liderlik vurgusu

Son yıllarda Türkiye'nin siyasal yönelimi ve liderlik biçimi üzerine yapılan tartışmalar, yalnızca iç politikada değil, küresel düzeyde de dikkat çekici bir dönüşüme işaret ediyor. Bu dönüşümün merkezinde ise Cumhurbaşkanı Sayın Erdoğan’ın temsil ettiği güçlü liderlik modeli yer alıyor. Bu model "millî devlet aklı" inşasını da beraberinde getirmiştir. Bu model sadece siyasal güce değil, aynı zamanda sosyolojik bir karşılığa dayanmaktadır.

Türkiye artık yalnızca "gelişmelere uyum sağlayan" değil, "gelişmelere yön veren" bir aktör durumunda. Sayın Erdoğan’ın dış politika söylemlerinde sıkça vurguladığı "dünya beşten büyüktür" çıkışıyla somutlaşırken, içeride de kendine has bir siyasal formasyon oluşmuştur.

Medeniyet odaklı liderlik modeli, Batı'nın kurumsal rasyonalizmi ile Doğu'nun tarihsel-devlet aklını birleştirmeye çalışan hibrit bir yapıya sahiptir. Yalnızca modern bürokratik devletin gerekliliklerini değil; aynı zamanda geleneği, kültürü, dini ve kolektif hafızayı da işin içine dahil eden bir yapıdan bahsediyorum.

Fârâbî’den Alparslan’a, Yavuz’dan Akif’e kadar uzanan bu çizgi, sadece geçmişe methiye dizen bir nostalji değil; bugünü inşa eden, yarını kuran bir yürüyüştür. Bu yürüyüşte liderlik, sadece teknokratik kapasiteyle değil, aynı zamanda tarihsel şuurla anlam kazandı.

Modern toplumlarda siyasetin sosyolojik karşılığı, aidiyet üretme kapasitesiyle ölçülür. Türkiye’de muhafazakâr ve milliyetçi toplum kesimleri, uzun yıllar boyunca merkezden dışlandı, temsiliyetten mahrum bırakıldı. Bugün ise bu kesimler, siyasal karar mekanizmalarına yön veren asli aktörler hâline geldi.

Bu bağlamda Erdoğan’ın liderliği, bu sosyolojik dönüşümün hem nedeni hem de sonucudur. Toplumun değerleriyle örtüşen, kültürel kodlarını tanıyan ve onlarla temas kurabilen bir siyasal iletişim biçimi söz konusudur.