Makineyle aşk ölümsüz mü, ölümcül mü?

İnsanlık tarihi, üç büyük “aşk”a tanıklık eder. 
İnsanın ilk aşkı “taş”tır! 2 milyon yıl önce karşımıza çıkan taş alet yapımı, doğa karşısında insanı üstün kılan “kültür”ün başlangıcını işaret eder. 
Bu, türümüzün “maymunlar arasında bir maymun” olmaktan çıkmasının önünü açan bir devrimdir. 
O yüzden “Taş Devri” yerine “Taş Devrimi” demek daha doğrudur!.. 
Bunun gibi bir diğer devrim, 10 bin yıl önce gerçekleşen “Tarım Devrimi”, insanı bu defa “toprak”la tutkulu bir aşkın içine soktu. 
Bu aşkın en has dillendirilişine Âşık Veysel’in dizelerinde şahit oluruz: 
“Dost dost diye nicesine sarıldım// Benim sadık yârim kara topraktır”. 
Sonra “makine” gelir! 18’inci yüzyıl ortasında buhar makinesinin icadından istim alan “Endüstri Devrimi”, insanı bugün de devam eden bir aşkla makineye bağladı. 
Öyle ki insan, makineyle bir olmak, var olmak, “makineleşmek” istedi. 
Bu “aşk”ın da yine bu topraklardan müthiş bir ifadesi için bu defa Nâzım’a kulak verelim: 
“trrrrum,//trrrrum,//trrrrum!//trak tiki tak!//makinalaşmak istiyorum!// beynimden,etimden, iskeletimden geliyor bu!//her dinamoyu//altıma almak içinçıldırıyorum!//tükrüklü dilim bakır telleri yalıyor,//damarlarımda kovalıyor// oto-direzinler lokomotifleri!//trrrrum,// trrrrum,//trrrrum,//trak tiki tak!//makinalaşmakistiyorum!” 
Nâzım’ın endüstriyel sosyalizme inançla harmanlanmış, 1920’lerin başına giden bu “iyimser” dizelerini elbette sorgulamaksızın zikretmek olmaz bugün... Makine ile “aşk”, sorunsuz değil ve pek çok soruyu beraberinde getiriyor: Makineleşme nereye varacak? İnsanlar makineleşirken, makinelerin insanlaşma ihtimali ve imkânı da var mı? İnsan zihninden daha randımanlı ve üstün çalışabilecek makineler üretildiğinde, bunların insanlarla ilişkisi nasıl olacak? Yapay zekâ, doğal insan zekâsını aşacak, bastıracak, ezecek mi?.. 
Yani insanın makineyle hâlâ büyük tutkuyla devam edegelen “aşk”ı ölümsüz mü olacak, ölümcül mü olacak?!