Dil yarası dünyada da, mahşerde de mahcup eder

Eskişehir’den Özgür Yavuz: “Dine, imana, Allah’a, Peygamber’e hiçbir düşmanlığı olmadığı, hatta dine, Nur hizmetine taraftar olduğu halde bir kişi kötü bir ağız alışkanlığı sebebiyle ve sinirlendiği bir anda dine imana sövse imanı gider mi ve dinden çıkar mı? Dolayısıyla nikâhı düşer mi? İmanını tecdit etmesi gerektiği gibi nikâhını da tazelemeli mi?”
EĞER ALLAH’A İŞİNİZ DÜŞECEKSE...

Böyle dildeki densizlikle iman çıkmaz, nikâh da gitmez. Ancak dili dine ve imana sövmek gibi bir densizlikten derhal kurtarmalı ve terbiye etmelidir. Bu böyle gitmemelidir. Dilin bu kötü alışkanlığına sürekli seyirci kalmak ve sürekli yenik düşmek hiç hayra alâmet değildir. Halk deyimiyle meymenetsizliktir, hayırsızlıktır. Tövbe etmezse dilinin belâsını çok çeker.

Bu kişinin eğer Allah’a ihtiyacı varsa derhal tövbe etmeli ve dilini böyle gaflardan temizlemelidir.

Gazneli Mahmud bir Hindistan seferinde çok direnişle karşılaştı. Ordu zor durumda kalmıştı.

Şöyle duâ etti: “Allah’ım! Eğer muzaffer olursam bütün ganimetleri yoksullara dağıtacağım.”

Nihayet savaştan zaferle çıktı. Yığınla mücevher ganimet olarak alındı.

Sultan ganimetleri yoksullara dağıtmaya başlamıştı.

Ancak subaylar karşısına dikildiler:

“Aman sultanım! Ne yapıyorsunuz? Bunca değerli altınlar, inciler fakir fukaraya dağıtılır mı? Hem onlar, bunların kıymetini ne bilecek? Üstelik devletin bu ganimetlere ihtiyacı var!” dediler. Sultan’ın kafası karışmıştı. Etrafına, “bir çıkış yolu, bir fetvası var mı?” diye sormaya başladı.