Yoruldum...

İnsanı hayat yormuyor.

İnsanı, insanlar yoru­yor.

35 yıldır gazeteciyim…

Polis görmekten, kara­kola, savcıya, duruşmaya gitmekten, haksızlık gör­mekten yorgun düştüm.

Mesleğim yüzün­den başıma gelmeyen kalmadı; akla hayale gelmeyecek cezalarla karşılaştım, işkence gör­düm, hapis yattım, işsiz bırakıldım, ölüm tehditleri aldım, işitmediğim küfür hakaret kalmadı. Evime barkıma-özel hayatıma girdiler. Yetmedi. Sahibi olduğum Odatv kapatıldı…

Söyler misiniz; ben ne yaptım?

Hırsızlık yapmadım. Ahlâksızlık yapmadım…

Sadece haber yap­tım. Ne yazdım ise, hayat hep doğruladı. 15 kita­bım, binlerce makalem, belgesellerim var…

Namusumla onurumla yaşadım. Şöhrete yenik düşmedim. Mesleğime, ülkeme aşkla bağlı kaldım.

Peki: Bu kadar kin niye? Bu derece düşmanlık niye? Bitmez tükenmez tehditler niye? Bu katmer­li cezalar niye?

Geçen sabah bunları dü­şündüm: Bu derece zor­luklar ile hayatı kaç kişi yaşadı/yaşıyor? Ölüm dı­şında sınanmadığım ne kaldı?

Pes etmek amacıyla yazmıyorum bu satırları. Merhamet dilenecek de değilim. Bilirim, ıstı­rap hakikatin yolu…

Ama istiyorum ki; on yıl, yüz yıl sonra yaşa­dıklarım/hangi zorluklar altında gazetecilik yaptı­ğım bilinsin…

Bilinsin: Adalet yok ülkemizde. Hukuk yok. Mahkeme yok. Siyasi çıkarların celladı yapıldı yargı…

Namuslu gazeteciliğin tek ödülü var: Sadece acı.

Bunları şundan yazdım:

DÜNKÜ KARAR

Yaklaşık iki yıl önceydi: Libya'da MİT görevlisi şehit oldu.

Şehit olduğunu Cum­hurbaşkanı Erdo­ğan açıkladı.

Şehit olduğunu TBMM'de basın toplantısı yapan milletvekili açık­ladı.

Şehidin arkadaşları, akrabaları, hemşehrile­ri fotoğrafını koyarak açıkladı.

Şehidin şehrinde, ilçe­sinde, köyünde cenazeye katılım için tüm siyasi par­tilere çağrı yapıldı. Hiçbir şey gizli saklı değildi; MİT Müsteşarı çelenk bile gönderdi.

Şehidin toprağa veril­diğini Odatv haber yaptı. Bunun üzerine sosyal medyada hakkımızda linç kampanyası başlatıldı.

Gece yarısı Odatv sorumlu yazı işleri müdü­rü Barış Terkoğlu evi basılarak gözaltına alındı. Tutuklandı.