Kibir...

Erdoğan, İngiltere’de BBC’nin Abdüllatif Şener sorusunu şöyle yanıtladı:
“Bana öyle bir referans gösterin ki gösterdiğiniz bu referansı biz adam yerine koyalım!”
Türkiye’de siyaset sürekli kibri besliyor!
Kibir, Arapça (kabr, kubr) kökenli… Dilimize, “büyüklük taslama”, “kendini beğen­me”, “kendini başkala­rından üstün görme” diye çevirebiliriz.
Ruhu saran ve düşünceleri etkileyen aşırılık halidir kibir!
Kibrin, hakikat algısı bozuk­tur. Abartır, geneller, gerçek­lere daima kördür.
Bilmediğini bilmez.
Zayıflık korkusu sahte bir büyüklenmeyle kapatılır. Yar­dım istemeye zorlanır. Özel, seçilmiş, üstün olduğunu sanır.
Sürekli “benden sonrası tu­fan” der! Kendinden başkası­nı görmez; kimseyi ne var ne de yar eder.
Duygularını düzenleyemez; sıklıkla saldırgan tepki gös­terir; dışlar, parçalar, aşağı­lar ve “yakalandığında” hep inkar eder.
Ağzında sürekli “kurşun” saklaması kibrindendir; hemen “şarjörü” boşaltır. Su­sarak konuşmayı beceremez! Konuşan “ben” makinesidir!
Diğerini/ötekini anlamaya çaba sarf etmez.
“Sen kimsin”, “O da kim oluyor”, “Kaç paralık adamsın”, “Benim sevi­yemde değilsin” gibi sözler ağzından düşmez.
Büyüklenmeci ki­bir ile küçümseyici ki­bir bir madalyonun iki yüzüdür:
– Onay gördüğünde büyük­lenmeci tutum takınır.
– Onaylanmadığında kü­çümseyici tavır alır.
Sinsi bir duygudur kibir; sessiz sedasız pusuda zama­nının gelmesini bekler. İnsa­nı zorbaya dönüştürür. Bu nedenle yedi günahın en başında yer alır!
Peki…