Fuhuş mirası

İlahiyatçı Abdullah Akın diyor ki:
“1924 yılında Çanakkale ve Bursa’da genelev olarak kullanılan camiler vardı!”
Tarihe hayallerinin istediği oranında nitelik veriyor!
Üniversitelerde duygula­rıyla hareket eden böyle ne çok cahil var artık…
Oysa. Gerçekler bakın ne diyor:
Osmanlı Devleti, I. Dünya Savaşı’ndan yenik çıktı. (Ki savaş Osmanlı için, Balkan Savaşı’yla 1912’de başladı. İzmir’e girilen 1922’de bit­ti. 10 yıl sürdü.)
Nüfus 20 milyondan 12 milyona düştü.
Savaşlar; ve acı sonuçla­rı toplumsal travmala­ra yol açtı. İmparatorluk çökerken insanını da yı­kıma uğrattı. Bir millet ruhen de ölüyordu.
Sorunlar çığ gibiydi. Örneğin, 1916-1922 yılları arasında intihar vakalarında büyük artış oldu!
Sağlıksız ortamlar sonu­cu çocuk ölümleri yüzde 90’a ulaştı. Yoksulluk nede­niyle kadınlar -suç olmasına rağmen- bebek düşürme­yi alışkanlık haline getirdi. Yaşam süreci 30 yaşa kadar indi…
Kumar o kadar yaygın­laştı ki, “milli afet” sayıldı. Uyuşturucu kullanımı arttı.
Ve geçim derdi fuhuşu patlattı! Yaşam mücadelesi veren kadınlar seks işçi­liğine yöneldi. Mütareke döneminde İstanbul’da 5 bin hayat kadını sokaklardaydı.
Evet. Savaşın yıkımı toplumsal yapıyı alt üst etti. Ekonomik yetersizlik ahlak gibi geleneksel normları yıktı. Fuhuş, fakir Müslüman kadınlara da sirayet etti. Keza…
Frengi, bel soğuklu­ğu hızla Anadolu’nun dört yanına yayıldı.
Fuhuş ve zührevi hasta­lıklar Osmanlı’dan Cumhuri­yet’e “miras” kaldı!