Herkes mi razı?

Artık hiçbir çığlık kimselere garip gelmiyor.
Doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine koca bir ülkenin dört bir yanından kadınların çığlıkları duyuluyor.

Çığlıkların olağanlaştığı bu ülkede, hangi kanunu çıkarırsanız çıkarın, koca koca yargıçlar, mağdur sesinin yeterince duyulmadığını gerekçe gösterip en hafif cezayı veriyor.
Hangi adımı atarsanız atın, sağınızdan solunuzdan bir mahkeme çıkıp çelmeyi takıyor.
Caydırıcı olmayan cezalar, bir övünç madalyası gibi, kadınları öldüren, yaralayan, döven, kız çocuklarını istismar eden erkeklerin göğsüne takılıyor.
Cezaevine “namus namına” madalyasıyla girip tahliye olanlar, alkışlarla yeniden özgür ve müreffeh yaşamına dönüyor.
Kadın öldürüp kravat takana “iyi hal” diyorlar, kadın ölüme direnmişse “tahrik.”
Küçücük çocuklar tehditle ya da kandırılarak bir yere götürülmüşse de indirimin adı “rıza” oluyor.
Yasalardaki namus-töre cinayeti ayırımı uygulamada iyice eğilip bükülüyor.
Çocuk istismarının niteliğine yönelik ayırımlar hep istismarcıdan yana yorumlanıyor.
Bu ülkenin düşünce sistematiğini değiştirmeden ne kalın kalın kanunlar düzeliyor ne onları uygulayan kafalar.
Zavallı mağdur adaleti aradığı mahkemede, davranışları sorgulanan, özel yaşamı didik didik edilen bir sanığa dönüşüveriyor.
Küçücük, yoruma müsait bir emare bulunduğunda ise asıl cezalandırılan o oluyor.
***