Stadyumda protesto

Milli maç öncesinde Fransa’da ölenler için saygı duruşu yapılırken statta protesto sesleri yükselince sanki beynimden aşağıya kaynar sular döküldü. İçgüdüm, “Hemen bir şeyler yaz” diye beni kışkırtıyordu, ama “Üzerinde biraz düşünüp anlamaya çalıştıktan sonra yazayım” diyen aklıma teslim oldum. 

Zaten yeni Türkiye’de gösterilen tepkiler, davranışlar karşısında kendimi hayata iyice yabancılaşmış görüyordum; bu son görüntü karşısında kendimi ülkesinde iç sürgüne mahkûm edilmiş bir insan olarak hissettim.

Aslında anlamaya çalışmak için kendime zaman tanımam da abesti; çünkü ne olup bittiği çok açıktı. Yapılanlar hiç de hoş değil. Atatürk’ün kurduğu cumhuriyette hayatı paylaştığım bu kişiler, anlaşılıyor ki IŞİD bombalarıyla ölenlerin saygıyla anılmasına tepki gösteriyorlardı. Elim bunu yazmaya gitmiyor, ama o eylemi de desteklediklerini ima ediyorlardı. Nereden baksanız utanç verici ve 21’inci yüzyılda bizi medeni ülkelerin liginden düşüren bir davranıştı bu.

Pew Araştırma Merkezi’nin çalışmasına göre, Türkiye’de nüfusun yüzde 8’i IŞİD’e yönelik olumlu fikirler besliyor. Bu Türkiye gibi seküler, modern bir devlet için olağanüstü yüksek bir rakam, ama ben oranın bundan çok daha yüksek olduğunu düşünüyorum. Zaten aynı çalışmada soru yöneltilenlerin yüzde 19’u“Bir fikrim yok” demiş. Bunu siz, “Olumlu düşünüyorum, ama şu anda bunu ifade etmiyorum, duygumu saklıyorum” diye okuyun; çünkü IŞİD gibi örgüt hakkında hâlâ bir fikri olmamak Türkiye şartlarında bile tuhaf.