İç barış

Dışarıda kırgın olduklarımızla barışma sürecinden sonra “kendi içimizde de barışı sağlasak” düşüncesi tartışılıyor bu barışı isteyenler ve istemeyenlerce. Ülkesini düşünen ve iç barış ve huzuru isteyen her insan öneri ilk kimden gelirse gelsin, kim neden karşı çıkarsa çıksın, eğer bu konuda bir fikri varsa, barış sürecine bir katkısı olacaksa bunu bugün mutlaka yapmalı.
Ben 30 yıllık yazarlık serüvenimi farklılıklarımızda anlaşmak, makulde bileşmek ve sonucunda iç huzuru bulmanın bitmek tükenmek bilmeyen arayışı olarak özetlediğimden, bu konuda söz söylemenin bana bir hak verdiğini düşündüm.
KÜLTÜRSÜZ TÜRKİYE
İngiltere’nin büyük Marksist düşünürü Raymond Williams, kültürü, “Ortak, paylaşılan yaşam biçimi” olarak tanımlamıştı.
Bu açıdan bakılırsa Türkiye şu anda had safhada kültürsüz bir ülke.
Ortak, paylaşılan hayat biçimimiz olmadığı gibi eskiden olanlar da parçalanıyor şu anda.
Bunun başına geldiği her ülkenin geleceği vahimdir. Türkiye’de de bu geleceğin ayak sesleri şimdiden duyulmaya başlandı. Makulü aramanın toplum yaşamından tamamen çıkması, irrasyonalizmin yükselişe geçmesi, önemli olabilecek hiçbir konuda diyalog açmaya niyet olmaması, vasatın hayatın her alanını karartması, bilgili, birikimli, kültürlü insanların derin bir yalnızlığa, karamsarlığa ve umutsuzluğa itilmiş olması hep bu kaçınılmaz vahim sonun göstergeleridirler.

KÜLTÜRÜ YARATMAK
Türkiye’nin bu gidişatı durduracak potansiyeli, gücü hâlâ daha vardır.
Türkiye, Wiliams’ın tarifinin izinden gidip, kendisine özel hayat tarzını hatırlayıp, bunu ortak paylaşılabilen tarz olarak kurup bunun üzerine kültürünü inşa etmelidir.
Bu köşe başladığından bu yana hiç yazmadıysam 100 defa yazmış olmalıyım ama yine tekrar etmek zorundayım: Türkiye bu dünyadaki ilk ve tek modern, seküler, demokratik, Müslüman ülkedir.
Tüm dünya “Acaba bu mümkün olabilir mi, bu başarılabilir mi?” diye düşünürken Türkiye kendi içinde bunu başarmış ve bunun kültürünü de yaratmıştı.
Tekrar yazayım: MODERN, SEKÜ- LER, DEMOKRATİK, MÜSLÜMAN.