Aile fotoğrafında eksik kalan
Önceden şunu söylemeliyim ki son yazımda bahsettiğim Rana'nın bavulu ona sağ salim teslim edildi ve bir vukuat çıkmadı.
New York’a girişte vize memuru ne hakkında yazılar yazdığımı sordu "Aklına gelebilecek her konuda mizah yazıları yazıyorum" dedim. İyi ki de demişim çünkü bu bir sonra gelen sorudan ucuz kurtulmama neden oldu.
İkinci sorusu, "Peki deklare etmek istediğin bir şey var mı"ydı.
"Olmaz olur mu" dedim. "Bunu birisi sorsa da anlatabilsem keşke diye umuyordum; iyi ki sordun" dedim ve başladım saymaya. 10-15 dakika sonra daha listemin yarısına bile gelmemişken adam gülümseyen bir ifadeyle sözümü kesti ve sevecen bir tavırla, herhalde ancak bir mizah yazarı böyle cevap verebilirdi diye düşünerek benim pasaportuma damgayı vurdu. Bu kadar absürt maddenin bir bavul içinde bir arada olmasının imkansız olacağını düşünmüş olmalıydı. Tecrübeli bir sınır güvenlik memuru olarak adamcağızın ilk kez karşılaştığı bir tuhaflıktı bu mutlaka.
***
Bavulların geldiği noktaya doğru yürüdüm, salonun neredeyse tümü Gaziantep'ten gelmiş kimyonun mis gibi kokusuyla kaplanmıştı. Bavulu bir kişi döndüğü banttan alıp yana koymuştu. Bavulları koklayan köpekler de yoktu ortada. Muhakkak kimyonun kokusundan dolayı bir yerlerde bayılmış olmalılardı. Bavulu açtırsalardı onlardan bir kilo kıyma isteyip bir çiğ köfte yoğurmaya niyetliydim çünkü yanımda bolca kaliteli kırmızı biber de vardı. Hatta çiğ köfteden sonra ikram edeceğim ev yapımı cevizli baklavam bile bulunuyordu.
