Niçin sustu tatlı dilin!..

Hak Dostu “İnan da oduna inan!” demiş, üzerinde bol bol tefekkür!..

O sütü bozuk 28 Şubat sürecinin en hararetli günlerinde bir “ateist avukat” gelmişti yanıma.

Demişti ki;

“Kızmayın ama inançlarınızı hiç de mantıklı bulmuyorum! Bir ‘yok’luğun peşinde gidiyorsunuz, ben böyle görüyorum! Bununla birlikte mücadelenize saygı duyuyorum ve haklarınızın ihlal edilmesine karşı çıkıyorum. Bundan dolayı da davalarınızı bedelsiz olarak üstlenmeyi teklif ediyorum.”

Teklif ilginç geldi.

Bedelli de olsa bedelsiz de olsa böyle bir desteği kabul edemeyeceğimi söyledim, teşekkürlerimi arz ettim.

Bu görüşmenin ardından birkaç defa bir araya geldik bu avukat arkadaşla.

Bir keresinde…

Dedi ki;

“Ya Serdar Bey, aklım bir şeye takılıyor: Malûm ben ateistim, yani Allah’ın varlığına inanmıyorum, Cennet, Cehennem yok benim için.  Hesap günü yok. Hesap vermem gereken tek yer olarak vicdanımı görüyorum. Sizin muhafazakâr takımı ise inançlı! Yani, günün birinde yaptıklarından ve yapmadıklarından, doğrularından ve yanlışlarından dolayı hesap vereceklerini, ya büyük bir azaba uğrayacaklarını ya da büyük bir mükâfata kavuşacaklarını düşünüyorlar, buna inanıyorlar.”

Bunları söyledi ve lâfı “oraya” getirdi genç avukat:

“Ben inanmadığım halde, hesap gününe iman etmediğim halde mağdur edilen Müslümanlara da sahip çıkmak için icabında risk alıyorum. Bu yüzden yargılandığımı da biliyorsunuz. Ben bunu yaparken, Allah’a, hesap gününe, Cennet’e, Cehennem’e iman ettiğini söyleyen insanların önemli bir bölümü niçin bu kadar korkak, af edersiniz, niçin bu kadar tırsık? Esasen benim korkak onların ise cesur olması gerekmez mi?!”