Küller ve sığınak

Öldükten sonraki hayata inanmayan insanların bilinçaltında yaşadığı ilginç bir ikilem var. "Cenaze namazım kılınmasın" diyenler hep bir alternatif sunuyor: "Cesedimi yakın, küllerimi de Boğaz'dan savurun" gibi...

Niye Boğaz'dan savruluyor küller de çöpe atılmıyor? Nihilizmle teizm arasında niçin böyle bir parantez açılıyor?

Cevap belli: İnsan ne kadar inançsız olursa olsun, ölümden sonrasını sonsuz bir karanlık olarak görmek istemiyor. “Işıklar içinde uyusun” temennisi de bu korkunun dışa vurumu galiba.

Şahsen ben ışık açıkken uyuyamıyorum. Ve kabrin karanlığında Allah’ın rahmetine sığınmaktan başka bir çare göremiyorum.

Dilin kemiği

Türkçe için gerçekten dertlenen bir büyüğüm anlattı. Bir gençle aralarında şöyle bir diyalog geçmiş:

- İcra vekilleri heyetiyle erkânı harbiye riyaseti örfi idare hususunda mutabık. Anladın mı?

- Bir tek kelimeyi...