Benim oyum şunun için

17 Ağustos 99 depreminin ardından hemen herkes "deprembilimci" olarak Prof. Ahmet Mete Işıkara'nın ağzına bakardı.
Depremin etkisi o denli büyük olmuştu ki en akıl almaz spekülasyonlara bile kulak kabartılırdı.
Mesela, "Akşam deprem olacakmış!" diye bir lakırdı çıkar, koca İstanbul'u baştan sona gererdi. Lakin, "Arkadaşlar, bu akşam olması beklenen deprem ertelenmiş; Ahmet Mete Işıkara'nın komşusu söylemiş..." diyen biri çıkınca da herkes rahatlardı.
Kimsecikler de depremin ertelenebilecek, yani zamanıyla oynanabilecek bir şey olmadığını aklına düşürmezdi. Zira referansı Ahmet Mete Işıkara olan hiçbir cümle sorgulanmazdı.
Hiç unutmam yine o günlerde bir arkadaşımızın yaşlı annesi, Ahmet Mete Işıkara için, "Bu adam ölürse biz ne yapacağız!" demişti. Sabah erkenden kalkıp fay hatlarını yoluna koyduğunu mu düşünüyordu, bilmiyorum.
Benim bildiğim, ışıklar içinde yatası Prof. Işıkara, 17 Ağustos 99 depreminin ardından "Depremle yaşamaya alışmalıyız..." deyip durmuştu.
Ne ki depremin alışılacak bir şey...