Tehdit yok icra var

Mario Puzo’nun Baba (The Godfather) romanını uzun yıllar önce okumuştum. Mafya üzerine bir roman... Üslubuyla, örgüsüyle, kurgusuyla beğenmiştim. Gene de salt konusuna bakarak edebi bir roman sayılıp sayılamayacağı üzerine tereddütlerim bulunuyordu. Kitabı bir daha okumaya vaktim olsa acaba kanaatim değişir mi, bilemiyorum. Ama konu bu değil... O romanda etkili bir sahne var, sözü oraya getirmek istiyorum.

Roman, New York’ta yaşayan Don Vito Corleone’nin başında olduğu güçlü bir İtalyan mafya ailesinin muhataralarla dolu serüveni üzerine kurulmuştur...

Bir mafya Babası (The Godfather) olan Don Corleone, ilke sahibi, otoriter, sözünü tutan, tehditten hoşlanmayan ama her durumda istediğini elde eden güçlü bir tiptir. Romanın dallı budaklı olay örgüsü arasında ayrıntı sayılabilecek yan olaylardan biri şudur: Baba, adamlarından birini ilerde sinema oyuncusu olmaya hazırlamak için ünlü bir rejisörün yeni çekmeye başlayacağı bir filmde denenmek üzere ona küçük bir rol verilmesi ister. Fakat rejisör Baba’nın bu teklifini kabul etmez. Rejisör muhteşem bir malikânede oturmaktadır. At meraklısıdır. Malikânenin etrafı şato surları gibi duvarlarla çevrilidir. En sevdiği at ise muhkem bir ahırda sıkı bir güvenlik ekibiyle korunmaktadır.

Rejisör, bir sabah ılık rüyaların içinde gözlerini sabah ışıklarına açar. Ayakları yatağın içinde tatlı bir ılıklıkla okşanmaktadır. Ama az sonra o ılıklığın yavaş yavaş bir ıslaklığa dönüştüğünü fark eden rejisör yorganını üstünden savurur. Dehşet! Yorganın altından sevgili atının kanayan kesik başının ayaklarının üstünde olduğunu görür!

Durumun mahiyetini kavrar. Mesajı alır. Bir gün önce filminde küçük bir rol vermeyi bile düşünmediği Babanın adamını o filmde başrole çıkarır.

Olay, bize diplomasi dilinin nasıl olması gerektiği hususunda da fikir veriyor.