Sevgi: Bir paylaşma edimi

Sevgi edimi paylaşmayı ve dayanışmayı öngörüyor. Nefsin hakkı ona verilmezse paylaşma ve dayanışma da eksik kalır. Paylaşma ve dayanışma; bire bir, insan-insan ilişkisi bağlamında anlam taşıyan bir paylaşma ve dayanışma fiili... Modern zamanların ortaya çıkardığı çocuk esirgeme kurumları, bakımevleri, huzurevleri gibi kurumlar aracılığıyla sağlanan dayanışmayı ve paylaşmayı söz konusu etmiyorum. Orada kişilerin birbirleriyle dayanışmasından ziyade kamusal bir yardım söz konusu: kişiler birbiriyle dayanışmayı ve paylaşmayı bırakınca bu tür kurumlar ortaya çıkıyor.

Sevgi insan yalnızlığının telafisi zımnında işlev sahibidir. O nasıl oluyor? Sevgisiz insan bir bakıma yalnız insan demektir. Batı toplumunda yalnızlaşmış insanın yalnızlığını nasıl telafi ettiğini biliyoruz: Ya gün boyu televizyon karşısında kalıyor yahut kendini sigara, içki, uyuşturucu gibi zehirli alışkanlıklara kaptırıyor. Bu suretle yalnızlığını gidermeye çalıştığını sanırken kendine olan görevini yerine getirmek bir yana, bütün hayatını mahvediyor.

Kur’an’da insana zikir öneriliyor.

Zikir, kendi ben’iyle Allah’ı buluşturma temrinidir.

Kendi ben’iyle Allah’la beraber olma iştiyakını yerine getirme hazırlığıdır. Kişiyi kendi ben’ini Allah’ta bulmaya yöneltir. Böylece o hiçbir yerde, hiçbir zaman kendisini yalnız hissetmez. Issız yerlerde bile, zikrini yerine getirdiğinde yalnız olmadığını görür.

Zikirde paylaşılan sevgi hasis, kısır, bencil bir sevgi değildir. Kulun, Allah indinde çoğalmasının yolunu açma girişimidir. İnsan, sevgi dolayımından geçerek kozmik evrenin bir parçası olduğunun bilincine varır. Bu bilincin hikmetine vakıf olduğunda Yunus Emre’nin, “Yaratılmışı severiz, Yaradan’dan ötürü” mısraındaki hikmetin künhüne de vakıf olur.