Seçmenin el ayarı, göz kararı

Haziran seçimlerinden sonra ortaya çıkan manzaradan AK Parti'ye ders vermek isteyen seçmenin bile memnun kalmadığı biliniyordu. Ama 1 Kasım'da neredeyse 2 kişiden birinin AK Parti'ye oy vermesi de, muhalif kesimleri büyük bir hayal kırıklığına sürükledi. Çünkü AK Parti bu seçimden 317 milletvekiliyle çıktı ki, bu da anayasayı tek başına referanduma götürebilecek çoğunluk olan 330 rakamına ulaşmasına sadece 13 vekil kaldı, demektir.

Peki, o klasik soruyla bu teveccühün sebebi neydi? Seçmen ne mesaj verdi? Şunları:
Toplumsal mesaj: Türkiye toplumu çözüm sürecine “analar ağlamayacak” saikiyle onay vermişti. Ancak gelinen noktada, PKK'nın süreç nedeniyle gevşemiş atmosferi silahlanmak, çatışma hazırlığı yapmak için kullandığı ortaya çıktı. 7 Haziran'da AK Parti'nin toplumdan beklenen desteği alamadığı ortaya çıkınca, ABD ile müttefikleri tarafından da örtük şekilde onaylanınca, PKK barış masasını devirdi, Devrimci Halk Savaşı ilan etti. Hükümet ise, bu ihaneti bağışlamadı; süreci tamamen bitirmek pahasına terörle etkin ve başarılı bir mücadele başlattı, yürüttü, bundan sonra da yürüteceği sözünü verdi.

Kürt sosyolojisinin bilge tercihi ayrıca tebriğe şayan; ama Türk tarafı da sürecin başından bu yana çözüme kara çalmak için kullanılan “hükümet vatanı PKK'ya peşkeş çekti, bölünüyoruz” savının gerçekçi olmadığını test etmiş oldu. Güneydoğu'da PKK'nın bazı aşırılıklarına, hukuksuzluklarına barış süreci nedeniyle göz yummakla eleştirilen hükümetin, kimseye Güneydoğu'da “kurtarılmış bölgeler” filan tahsis etmeyeceği anlaşılmış oldu. Özgürlük gerektiğinde özgürlüğe oy veren Türkiye halkı da, güvenlik lüzumu ortaya çıktığında bu kez güvenliği oyladı.