Çok contemporary'iyiz şekerim

Ben salona girdiğimde o çocuklar gibi şen, bir heykelden diğerine zıplayıp biçim ve forma uygun pozlar veriyordu. Arkadaşları da onu destekliyor, sergi alanındaki eserlere dokunmasına, yaslanmasına, fotoğraf için şekilden şekle girmesine teşvik ediyordu. Ya da telefonu tutuyordu diyeyim. Leyla Alaton'un klasik pozu değişmiyor. Ayakta durulduğunda sırt belli bir açıda geriye atılıyor, bir el havaya kalkıyor, artık o an elde yelpaze ya da çanta ne varsa aksesuar olarak kullanılıyor, surattaki abartılı neşeli ifadeyle o Kodak an'ı dünyayla paylaşılıyor. Her şey Gram için. Sonradan Instagram hesabına göz gezdiğimde çekilen onlarca pozdan dikkatli bir eleme yapıldığını, fotoğrafların ancak böyle paylaşıldığını anlıyorum. Benim tanık olduğum çekimdeki kareler sınavı geçmemiş. 80'leri belli portreler üzerinden "Cilalı İmaj Devri" kitabında yazan Can Kozanoğlu ondan "son model ideal kadın" diye bahsetmiş, Özal dönemiyle birlikte yükselen prenslerle eş zamanlı patron çocuklarının vitrine çıktığını anlatmıştı. Gazeteler yabancı dil bilen, spor yapan, dans eden, dinamik, akıllı, şık ve "gusto" sahibi bu insanları övgülere boğuyor, onlar da "En iyi giyinen, en zarif, en güzel," gibi...