Sözün bittiği yer...

Dün geceki hazırlık maçının ilk yarısında her yönüyle çok olumsuz görüntü sergiledik. İlk dakikadan devre bitene kadar oyuna hükmeden taraf Arnavutluk'tu. Çünkü rakibin, tam bizim tersimize, kendilerine özgü oturmuş bir sistemi vardı. Her futbolcu birbirlerinin ne yapacağını biliyordu. Biz kopuk kopuk yaptığımız hücum girişimlerinde bazı pozisyonlar bulduk. Çünkü Arnavutluk'un sol kulvarında ciddi rahatsızlık vardı.
Defansif yönü zayıf ama ofansif yönü iyi olan Barış Yardımcı ve önündeki Cengiz Ünder ile bu kanadı etkili kullandık. Ama girdiğimiz bazı pozisyonları değerlendiremedik. Buna karşılık rakibin organize çıkışlarında kalemize çok rahat yaklaşmalarına imkan verdik. Sol kulvarımızda Atila'nın defansif yetersizliğini Arnavutluk'un etkili kanat forveti Odise Roshi, bizi çok zorladığı gibi iki de gol attırdı.
Devre sonunda hakemin özel maçlarda hiç görülmemiş, resmi maçlarda bile ağır kabul edilen ikinci sarıdan kırmızı kartı, ikinci yarı için muhtemel bir farklı kabusu engelleyen faktördü. İkinci yarıya da golle başlayınca artık saha içi dengeler lehimizeydi ama önemli bir iki atak girişimini yakaladığımız pozisyonları değerlendiremediğimiz gibi bir de 10 kişi kalan Arnavutluk'tan üçüncü gülü yedik. Oyuna yeni giren Emre Akbaba ile erken cevap vermek yine neticeyi değiştirebilmek için artı motivasyon oldu. Bu golden sonra artık Arnavutluk tamamen 18 önüne kalabalık biçimde yerleşti. Bu arada Lucescu'nun büyük hatası gündeme geldi... Kapalı savunmayı açacak kanat forveti Cengiz'i çıkarıp, Enes'i oyuna aldı. Madem Cenk'le devam edecekti rakip de eksik oynadığından Cengiz'i oyunda tutup çift santrfora dönmesi gerekirdi. Bu değişiklikten sonra yoğun baskıya rağmen etkili pozisyonlar bulamadık. Sonuçta da maçı kaybettik...
Netice bir tarafa, eğer Arnavutluk takımı, kolektif açıdan günümüz futbolunun öngördüğü basit oyun modelini bizden çok daha iyi uyguluyorsa ve 10 kişi kalmalarına rağmen hala bir gol yiyorsak şu an için başka söze gerek kalmıyor.