“Gökte Yıldız Arar İken”

“Bizim madde tasarımımız” der Bergson, “bedenler üzerindeki olası eylemlerimizin ölçüsüdür; ihtiyaçlarımızı ve daha genel olarak işlevlerimizi ilgilendirmeyen şeyin ortadan kaldırılmasından kaynaklanır.”

Bu Bergsonal çerçeveye, manevi taleplerin teşekkül serüvenini de katarak, bizi ilgilendirmeyen şey(ler)in ortadan kaldırılmasının, (en geniş anlamıyla canlı /ruhlu ve düşünen / tinli) bedenimize, maddi ve manevi planında en gerekli olanı seçebilmesi için yer açmak olduğunu söyeleyebiliriz.

Bununla kastettiğim, boşaltma değildir çünkü, boşaltmamızda bir ölçme, bir hesap-kitap vardır; orada tam da ortalık yerde durduğu halde, bize gerekmediği için bir var’ı yokluğa havale etmemizi (mevcut iken, zihnen / tinsel olarak nâmevcut hale getirmemizi) kastediyorum; Özkan Gözel’in Ketebe Yayınları’ndan çıkan kitaplarından birine ad olarak verdiği Kendi İçine Düşmek’in gereğince gerçekleşmesinde etken olan hesapsızlığı.

Ancak, arz ettiğim maksatla ortadan kaldırdığımız şeyler, (bize rağmen) var olmayı sürdürdükleri için, sanki yoksanmalarının intikamını alırcasına bizim kendilerine toslamamıza / içlerine düşmemize de neden olurlar.

Gözel’in adını zikrettiğim kitabında, buna dair harika bir denemesi de yer alıyor.

Gökte Yıldız Arar İken başlığını taşıyan bu denemesinde Gözel, belirttiğimiz türden bir durumu, toslayanın Kendi İçine Düşmek’teki samimiyeti bakımından sevimliliğini, “Gökteki şeyleri bilmeye onca tutkuyla çabalarken burnunun ve ayaklarının dibindekinden habersiz”liği bakımından gülünçlüğünü, düş-ünme ve düş-me edimiyle birlikte harmanlayarak anlatıyor.