Spor yazarlığını öldürdük!..

İsveç’te U20 / 4x400 ekibimiz “destan yazdı”; Dünyanın “en ileri atletizm ülkelerinin gençlerini geçerek” Avrupa şampiyonu oldu; peki, benim anlı şanlı spor basınım ne yaptı? Kimse kusura bakmasın, iş çığırından çıktı; spor (!) ekranlarımızı “birileri (?)” istila etti. Bunca yılın spor yazarıyım, bunca yıl “spor yazmak için” gazete sayfalarını didik didik ederken TV ekranlarını da zaplayıp duruyorum. İşte o ekranlarda “bugünlere kadar adını sanını duymadığım” bir yığın “futbol âlimi” karşıma çıkıyor; Fatih Terimler, Şenol Güneşler başta, hocalara, dahası, kulüp başkan ve yöneticilerine akıl dağıtıyor!..
Bir zamanlar spor sayfalarımızı da “benzerleri” istila etmişti; içlerinde “iki cümleyi art arda yazamayanlar vardı” ve “onların yorumlarını, yazılarını spor yazarları yazar, üstlerine imzaları atılırdı”; o günleri arkada bıraktık derken, bu defa TV’lerdeki spor (!) / futbol ekranlarımız istilaya uğradı!..
Elbette “bu işi” ciddi olarak yapan, hakkı ile yapan, spor geçmişi ve yorum yapanı olarak kariyer sahibi “profesyonel” arkadaşlarımız var; sözüm onlara değil!..
Sözüm “bedavacılara”; ekranlarda görünmek ve kalmak, dahası “bir yerlerde iş bulabilmek için” köşe kapmaca oynayanlara, “Ben… Ben…Ben…” diyenlere!..
“Bir iki gün” görüyorum, sonra bir süre ekrandan kayboluyorlar, sonra “gene” karşımıza çıkıyorlar, sonra…
TV’leri yönetenler memnun; “tek kuruş ödemeden”, saatleri dolduran, tartışan, hatta “sinirlendiğinde” bağırıp çağırmaya bile başlayan, dahası “o sohbetlere (!) katılan arkadaşlarını fırçalayanlar bile var.  Ne kadar kavga; o kadar reyting; işi “köprü altı üslubuna kadar” uzatanlar baştacı!..
Hele bazıları var ki, o ekranlara da, yaptıkları işe de, TV başında onları izleyenlere de en ufak saygıları yok; yaka bağır açık, saç sakal birbirine karışmış, oturuyorlar koltuklara; olacak şey mi?..
Hey gidi günler hey; “spor gazeteciliğini...