Fatih Hoca’ma açık mektup!..

Haftalardır hayalet gibi sahada dolaşan, üstelik de oyundan alınınca küfürler savuran birine gösterilen bu müsamaha niye? Keşke Beşiktaş’a “6-0 yenilseydin” amma… Evet amma…  “O, sana da, Galatasaray takımına da, Galatasaray kulübüne de, Galatasaray camiasına da, Galatasaray seyircisine de “bela olan” ve artık “bel-a-handa” olarak gördüğüm Belhanda’yı oynatmasaydın!..
Evet, o sonuca, o hezimete, “gönlü Galatasaray’da olan” bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak çok üzülürdüm… Amma… Şimdi “utandığım kadar” utanmazdım!..
Bilesin ki, bugünkü utancın sınırı yok; zira, “böyle bir utancına sebep olan olayın” sporda, hele hele Galatasaray’da yeri yok!..
İlkokul çağlarında Kilis’te “ortanca” dayısının yanında “avlu maçlarında futbol topuna ilk defa ayağıyla dokunurken “Galatasaraylı olan” ve de o gün bugündür neredeyse “75 yıldır Galatasaraylı kalan” Öcal Uluç’un “üzüldüğü çok günler” oldu ama hiç bu kadar “utandığı” bir gün olmamıştı; ne yazık ki, bunu “inadın yüzünden” sen başardın, sevgili Hoca’m!..
Paris batakhanelerinin “en çirkeflerinde” duyulacak küfürleri, “Sen onu oyundan aldıktan sonra, sahadan çıkarken kendisine tepki gösteren” Galatasaray taraftarına, senin deyimin ile “seyircisine” yapan bir “terbiye ve ahlak fıkdanına uğramış” sözde futbolcuya gösterdiğin “korumacılığı”, eğer “Galatasaray değerlerine gösterip”, onu “kulübeye de değil, tribünlere göndererek” gösterse idin, alınacak “yarım düzinelik mağlubiyet bile” beni bu kadar üzmezdi. Ondan da daha önemli olarak “utandırmazdı!..
Zira Beşiktaş’a karşı alınan “1-0’lık mağlubiyet” bugüne kadar onlarca defa olmuş bir “maç sonucu” olarak istatistikler içinde yer alacak, Galatasaraylıları üzecek ama unutulacaktı.
Ama “o kendi kendini de, bizzat seni de, takımını ve futbolcu arkadaşlarını da, koca Galatasaray camiasını da düşünmeyecek kadar” alçalmayı göze alarak “küfürlerle sahayı terk edecek kadar” bencil… Hem de “haftalardır sahalarda hayalet gibi dola...