Türkiye ve İran yüz yüze

İran’la nükleer anlaşma “mutlu son”la tamamlanınca, altı-yedi yıl önce Tahran’da bir kadınla yaptığım konuşma hatrıma geldi... 
60’larını süren kadın gençliğini Şah döneminde geçirmiş, 35 yıllık devrimin şokunu tüm ağırlığıyla yaşamıştı. 
Lafı eğip bükmeden bana “Türkiye’den nefret ediyorum!” demişti: “O kadar kiadımımı atmak istemiyorum. Ne zaman Türkiye’ye gitsem içimden ağlamak geliyor.Etrafa baktıkça yalnız heba edilen yılları ve fırsatları düşünüyorum. Türkiye’de her şey bana İran’ın erişebilecekken ıskaladığı şeyleri düşündürüyor. Türkiye’nin gelişmişlik ve refahını petrol zengini İran haydi haydi yakalayabilirdi. Biz bir daha yerine gelmeyecek zamanı kaybettik ve çok acı çektik!” 
Türkiye ve İran birbirine, başka hiçbir ülkenin tutmadığı “aynayı” tutan ülkeler... 
Bazen çok acımasız olabilen aynadaki “suret” karşısında insan işte böyle “ağlamaklı”dahi olabiliyor. 
Bugün fırsat olsa aynı İranlı kadınla konuşsam hissiyatı çok farklı olabilir. 
İran benim Tahran’da bulunduğum Ahmedinejad yıllarına göre 
geleceğe olağanüstü “umutla” bakan ve şimdi artık yitirilen yıllarını telafi ederek“uluslararası güç” olarak temayüz etmeyi bekleyen bir ülke. 
Dünyaya söz geçiren BMGK’nin daimi 5 üyesi ABD, Rusya, Çin, İngiltere, Fransa ve Almanya’yı içeren P5+1’le, 14 Temmuz’da sağlanan “anlaşma” ardından kafalarda beliren tasavvur en azından bu. İran halkı bu yüzden sokaklarda bayram ediyor. 
Dünyanın büyük güçleriyle masada bu kertede önemli bir jeo-stratejik anlaşmayı kotarmak dahi İran’a başlı başına “özgüven” veriyor.

Ankara’nın ruh hali 
14 Temmuz’un ardından yüzümüze tutulan İran aynasında peki biz kendimizi nasıl görüyoruz?Resmi açıklamalarda dillendirildiği üzere “memnun”, “mesut” ve “sevinçli”mi?