Le Pen, Macron ve Avrupa’nın hasta adamı

Fransızlar bir “kral” edası taşıyan devlet başkanlarına meftundurlar: De Gaulle, Pompidou, Giscard, Mitterand… Fransa’nın hep köklü “monarşi” aurasını sürdüren cumhurbaşkanları oldu.
Fransa’nın başkanlık sistemi bu yüzden, 5. Cumhuriyetin kurulduğu 1958’den beri “cumhuriyetçi krallık” olarak adlandırılır.
İlk kez bu geleneğin kırılışına, bir kraldan çok soytarıyı andıran ve 2007 yılında Elysée’ye çıkan “bling bling/maganda” Sarkozy’nin sahne alışıyla şahit olduk.
Ünlü Fransız tarihçisi Emmanuel Todd o tarihlerde kaleme aldığı “Demokrasiden Sonra/ Après la démocratie” adında büyük bir yol ayrımına işaret eden kitabında tam bunu sorguluyordu.
“Agresif, dengesiz, narsisist, zenginlere hayran, ekonomi ve diplomaside kifayetsiz Nicolas Sarkozy gibi biri nasıl cumhurbaşkanı olabildi?” sorusuyla açılan kitap, ülkede sosyal çözülme, ekonomik kriz, büyüyen gelir farklılıkları, orta direğin güç yitirmesi gibi temel konulara çözüm üretemeyen Sarkozy’nin sorunlara iç tehdit ve dış tehdit şablonuyla “şamar oğlanı” bularak karşılık verdiğini söylüyordu.
“Dış tehdit” bağlamında bir “şamar oğlanı” olarak Sarkozy, AB kapısından geri çevrilen Türkleri, Fransa’nın içinde de Müslüman göçmenleri kullanıyordu.
Sarkozy’nin bu politikaları, Todd’a göre aynı zamanda Fransız demokrasisinin de çürümekte, çözülmekte olduğunu göstermekteydi. Tanınmış tarihçi kitabına bu nedenle “Demokrasiden Sonra” adını vermişti.