Işığa kavuşmak...

-“Makula deliği!” 
-“Makula deliği mi? O da ne?” 
-“Retina da bir bölge…. Şaka değil. Bu çok ciddi bir sorun. Sizin programınızı bilmiyorum ama ben kendi programımı biliyorum!” dedi doktor ve hiç bana danışmadan derhal ameliyatı organize etmek için önündeki telefona davrandı. 
Oysa ki ben sadece gözlük numaramı değiştirmek için rutin bir göz kontrolüne gittiğimi düşünüyordum. 
Son dönemde bilgisayarda yazarken görüşümde tam tarif edemediğim, netleyemediğim bir fark hissetmiştim. En sonunda bir gün, Merkel’in TV ekranında tek yanağının Dali’nin adeta “Eriyen Saatleri” misali hafifçe yana yamulmuş, içe göçmüş şeklini izlediğimde, astigmatımın çıktığını düşündüm. Soluğu gitgide “Yıldız Savaşları”nı andıran süper lazer aletlerle yapılan ayrıntılı bir göz muayenesinde aldım. 
Jet hızıyla kendimi iki günde bayağı genel anestezi ile yapılan bir ameliyatta bulacağım aklıma gelmemişti. 
Bu -şok…şok…şok…- durumlarda insan hissizleşiyor. 
Korku ve endişeden ziyade olanları film şeridi gibi yaşadığımı söyleyebilirim. 
Tam Noel ertesi ve yılbaşı arifesi, doktorum Roma’da sadece Vatikan’la çalışan bir klinik ayarlayabilmişti... 
Tek gece kaldığım klinik, Türk dizilerinde sürekli gördüğümüz Versace dekorlu süper lüks hastanelere hiç benzemiyordu. Bana ayrılan oda, daha çok 1950’li yılların dönem filmlerini andırıyordu. 
Demir iki karyola karşısında üzerinde pembe patiska örtülü tahta bir masa duruyor ve etrafımda baştan aşağı beyazlar giymiş hemşire rahibeler dönüyordu…