Fransa nereye?

Geçen yıl, şimdi olduğu gibi bu dönem tam, Fransa’daydım. 
Fransa’yı yeni çıkan bir kitap kasıp kavuruyordu… 
Kitapçı raflarını adı, “Fransa’nın İntiharı/ Le Suicide Français” olan bu kitap kaplamaktaydı.
Müslümanları Fransa’dan göndermeyi öneren Eric Zemmour isimli bir yazarın kaleme aldığı kitap ülkede tam manasıyla “sosyolojik bir olgu” olmuş ve Müslümanlarca Fransa’nın teslim alınmasını anlatan Michel Houellebecq’in“Teslimiyet/ Soumission” romanıyla ırkçıların bayrağına dönüşmüştü. 
Öyle ki bu kitaplar TV kanallarında saatlerce tartışılıyor; sağcılar Houellebecq ve Zemmour’u bağırlarına basarken demokratlar bu kaygı verici dalgayı “Fransa üzerinde çok kötü bir rüzgâr esiyor” diye tanımlıyorlardı. 
Ve; “Yıkılmaz olduğunu düşündüğümüz tabular yok oldu” diye devam ederek“Televizyonlardaki kahve sohbeti kıvamında konuşmalarda devamlı olarak nefret yabancılara, ötekine, göçmenlere, Araplara, Müslümanlara, eşcinsellere, kadınlara, işsizlere, devlet yardımı alanlara, kayıt dışı işçilere yöneliyor. 2014, Fransa’da bir yol ayrımı tarih olarak kayda geçebilir” diyorlardı. 
Bunlar konuşulurken 2015 başındaki Charlie Hebdo saldırısı yaşanmamıştı. 
13 Kasım’da Avrupa’yı dehşete boğan son Paris katliamı olmamıştı. 
Ama Fransa’da, daha 2014 biterken “Müslüman / yabancı nefreti” ve“hoşgörüsüzlük”, “tahammülsüzlük” çıtası hiç görülmemiş noktalara çıkarılmıştı. Bunları o zaman daha “Avrupa’nın Yol Ayrımı Yılı: 2014” başlıklı “Sağnak”ta (23 Aralık 2014) anlatmıştım.