Bir demet maydanoz...

Her maydanoz demetine baktığımda bundan böyle Deniz Yücel’i hatırlayacağım.
“Bir demet yasemen” değil... “Bir demet maydanoz”...
“Niye girdiğini, neden çıktığını” bilmediği mahpusluk günlerinde, Yücel, ona yaşamı hatırlatan, erişebildiği tek yeşillik, maydanoza tutunmuş.
Elinizden demek her şey alındığında bir maydanoz demeti bile yaşam sebebi olabiliyor.
“Sürreel” mi dediniz?
Bu hikâyede “sürreel” olmayan ne var? En acı olan şu ki Türkiye de hayal gücünü aşan tüm “sürreel” olaylar; hiç sorgulanmadan doğallıkla içselleştiriliyor. Bize dışarıdan bakanlar oysa, olanları korku filmi izlercesine ağızları bir karış açık izliyor.
Göz attığım Alman gazetelerinden biri örneğin tam da böyle: “Sürreel Yücel Davası: Hukuk devleti mi? Hadi canım!” başlığını atmıştı... Sondan on ikinciyiz
Hukukun üstünlüğü sıralamasında dünyada sondan 12. olduğumuzu daha 15 gün önce öğrendik...
4 yıl önce 59. sırada olduğumuz endekste 113 ülke arasından tepetaklak 101. sıraya düştük.
Satır aralarında bu Türkiye’de küçük bir haber olarak çıktı. Kimse aldırmadı.
Hukukun üstünlüğünde bizden geri ülkeler bundan böyle artık sadece Bangladeş, Pakistan, Etiyopya, Zimbabve ve savaştan başını alamayan Afganistan gibi yerler...
Hukuk devletinin bu acıklı portresine önceki gün yeni bir kara sayfa eklendi.
Cumhurbaşkanının bizzat “O bir casus, terörist! Ben olduğum sürece asla iade edilmez!” dediği Deniz Yücel, dünyaya mal olan bir Ankara- Be...