Arcayürek’in ardından bir daha…

“Çalışma odası on metrekare ya var ya yok” diye anlatmışım Arcayürek’i “Demokrasi Dönemecinde Üç Adam”ı çıkardığı sırada yaptığımız bir söyleşide ve şöyle devam etmişim: “Bir yazı masası, bir eski daktilo, yerden tavana dek uzayan kitaplar. Aralarda bir yere sıkışmış ’65 yılından kalma bir -Hürriyet- gazete sayfası örneğin. O ünlü manşet: ‘Johnson Mektubu’ altında Arcayürek’in imzası. 
Mektubu nasıl ele geçirdi Cüneyt Arcayürek? ‘Bir gün anlatırsam; o siz olursunuz!’diyor şimdilik ve haberi nasıl gazeteye ulaştırdığını anlatmakla yetiniyor sadece: 
‘İsmet Paşa’nın koalisyon hükümeti yeni düşmüş. Büyük bir Kıbrıs partisi var. Gazetelerde bir rivayet dolaşıyor: Johnson mektup yazmış. Millet mektup peşinde. Yatıp kalkıp bunu kovalıyoruz. İstanbul’dan her gün telefon: Hâlâ alamadın mı mektubu yuh, yahu falan gibi laflar. İşte o yarış içinde kaptım haberi ve Hürriyet kamyonuyla İstanbul’a kendim götürdüm. Kış kıyamet. Sıkıyönetim ilan etti gazete. Giren çıkamıyor. Ertesi gün bir dönüş bileti verdiler elime. Yorgunluğumu havaalanında içtiğim bir kadeh viskiyle attım. Yaptığım haberin tarihi önemini sonradan kavradım. Telaşım sadece haberi atlamamaktı…’ 
’60’lar Türkiye’sinin gazetecilik şartları böyle. Bugün hâlâ aynı heyecan ve aynımütevazı şartlarda sürdürüyor gazeteciliğini Cüneyt Arcayürek. Günde 12 saat çalışarak. Öğlen 2’ye dek gazetede, öğleden sonra akşama dek evde. Yardımcısı, bir sekreteri yok. Daktilosunun şeridini kendisi değiştiriyor. Arşiv araştırmalarını kendisi yapıyor. Her gün günlük yazı yazıyor ve bu arada on cilt kitap çıkarıyor. Hayranlık duymamak elde mi?”(5 Aralık 1999, Milliyet)