Salda Gölü’ne kıymayın...

Çocukluğum Burdur Yeşilova’da Salda Gölü’ne 15 kilometre mesafede Güney Kasabası’nda geçti. 1971’deki Burdur depreminden sonra annem babamın, “Bu çocuklar okumalı” kararıyla Nazilli’ye göçtük. Oradan üniversite için İzmir’e...
Yüzmeyi, kamyon iç lastiğinin yardımıyla Salda Gölü’nde öğrendik. Berrak suda ayaklarımızı bir ayna gibi izleyişimiz, kıyıda bulut beyazı kumlar, çam ağaçlarının suya uzanan dalları, Sultanpınarı’nın ağustostaki buz gibi suyu hâlâ belleğimdedir.
Türkiye’nin en derin gölü Salda’da akıntı da çok güçlüydü. Su sığ yerlerde bile kendine doğru çekerdi. Bize, sığ suda bile dikkat etmek gerektiğini öğretti.
Kıyıya yakın adacıklar günün her saatinde görüntü, renk değiştirirdi. Sodalı suyu yutmak da kötü gelmezdi.
Çıplak ayakla koşu yarışması yapmak, yarışı bitirince yatağa uzanır gibi kendini suya bırakmak ne doyumsuz güzellikti... Nasıl da enerji veren bir yorgunluktu...

*** Salda’nın ana geçiş yolları üzerinde olmayışı, şanssızlıktan çok şansı oldu. İmar saldırılarından korundu. Kuytuda kaldı.
İletişim çağı Salda’yı da kapsama alanı içine kattı. Artık daha çok kişi haberdar. Her yıl yüz binlerce insan görmeye geliyor. İyi ediyor ama, çevreye gereken özeni göstermeme huyumuz, ciddi bir kirlilik tehdidi yaratıyor.
Salda 2873 sayılı Milli Parklar Yasası kapsamında özel koruma altında. Tabiat parkı. Bugüne kadar kirlilik tehdidi dışında sorun olmadı.
Ancak Çevre ve Şehircilik Bakanı’nın, “Salda Gölü’nü millet bahçesi yapacağız” açıklaması sağduyulu herkesi ürküttü.
Burası zaten doğal park, niye millet bahçesi yapacağız diyorsunuz?
Millet bah...